de ochtendzon kleurt
grijze wolken dreigend rood
hagelwit landschap
Over mij
- Papagoose
- Groningen, Netherlands
- Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.
vrijdag 26 november 2010
vrijdag 12 november 2010
Onbegrepen
© beeldhouwwerk “Onbegrepen” door Hilde Bolt-Rozema
Mijn kijk
op de wereld
heeft niet slechts
één gezicht.
Mijn aandacht
is soms
naar binnen
dan weer
op mensen
om mij heen
gericht.
dinsdag 9 november 2010
Ezekiel saw the wheel
Tegenover elkaar zittend, met de knieën opgetrokken, zaten mijn zus en ik in de met vloerbedekking beklede kattenbak van onze Kever. Veiligheidsgordels bestonden nog niet. Als mijn vader linksaf wilde, dan stak hij een hand uit het raam. Een latere versie van de Kever had een grappig armpje dat uit de deurstijl naar buiten klapte.
Onderweg naar misschien oom Dennis en tante Klaske of naar oom Oeds en tante Tiny, die slechts twee uurtjes rijden verderop woonden. Of gewoon een tochtje maken, omdat we er zin in hadden. Met zijn vieren zongen we dan uit volle borst:
Ezekiel saw the wheel,
Way up in the middle of the air
Now Ezekiel saw the wheel in a wheel
Way in the middle of the air.
Op een van deze vele autoritten werden we overvallen door noodweer. De regen kwam met bakken uit de hemel, vergezeld van een onweer dat ik in Nederland nog nooit zo heb meegemaakt. Ik was natuurlijk een kind van vier en misschien leken donder en bliksem heftiger dan ze in werkelijkheid waren.
We moesten een steile heuvel naar beneden en mijn vader zag het gevaar te laat. Onderaan de heuvel stond het water een halve meter hoog in de straten en daar kwamen wij met volle vaart in rijden. De auto sputterde nog wat tegen en kwam toen tot stilstand. De motor sloeg af. Daar stonden we dan, de aardappels die we vermoedelijk ergens onderweg hadden gekocht, dreven rond onze voeten. Veel konden we niet doen. Er waren meer auto’s die vast kwamen te zitten. Uiteindelijk werden we door een towtruck losgetrokken en konden we, na wat gekuch en gesnotter van onze Kever, onze weg naar huis vervolgen.
Daarna bleef de Kever bergafwaarts gaan. Hij is nooit meer de oude geworden en hij moest noodgedwongen worden afgestaan.
Voor de gehele tekst van “Ezekiel saw the Wheel”:
http://www.gospelsonglyrics.org/songs/ezekiel_saw_the_wheel.html
Onderweg naar misschien oom Dennis en tante Klaske of naar oom Oeds en tante Tiny, die slechts twee uurtjes rijden verderop woonden. Of gewoon een tochtje maken, omdat we er zin in hadden. Met zijn vieren zongen we dan uit volle borst:
Ezekiel saw the wheel,
Way up in the middle of the air
Now Ezekiel saw the wheel in a wheel
Way in the middle of the air.
Op een van deze vele autoritten werden we overvallen door noodweer. De regen kwam met bakken uit de hemel, vergezeld van een onweer dat ik in Nederland nog nooit zo heb meegemaakt. Ik was natuurlijk een kind van vier en misschien leken donder en bliksem heftiger dan ze in werkelijkheid waren.
We moesten een steile heuvel naar beneden en mijn vader zag het gevaar te laat. Onderaan de heuvel stond het water een halve meter hoog in de straten en daar kwamen wij met volle vaart in rijden. De auto sputterde nog wat tegen en kwam toen tot stilstand. De motor sloeg af. Daar stonden we dan, de aardappels die we vermoedelijk ergens onderweg hadden gekocht, dreven rond onze voeten. Veel konden we niet doen. Er waren meer auto’s die vast kwamen te zitten. Uiteindelijk werden we door een towtruck losgetrokken en konden we, na wat gekuch en gesnotter van onze Kever, onze weg naar huis vervolgen.
Daarna bleef de Kever bergafwaarts gaan. Hij is nooit meer de oude geworden en hij moest noodgedwongen worden afgestaan.
Voor de gehele tekst van “Ezekiel saw the Wheel”:
http://www.gospelsonglyrics.org/songs/ezekiel_saw_the_wheel.html
maandag 8 november 2010
Samen negeneneenhalve pond
Op de zevende verjaardag van onze dochters kom ik bij het uitmesten van mijn portemonnee een briefje tegen. Eigenlijk is het een plaketiket. Een witte sticker op geel papier, dubbelgevouwen. Er staat op:
1) Lot 2387
was no 2
in buik
2) Hanne 2463
was no 1
in buik
Mijn gedachten gaan terug naar het moment waarop dit briefje is geschreven.
Het is 17 mei 2003, 9 uur ’s ochtends, Martiniziekenhuis in Groningen. Onze dochters zijn zojuist geboren.
We hadden hier niet moeten zijn. Pas over zes weken volgens de planning. Maar ja, de kinderen waren niet tegen te houden. En net als bij onze oudste liep de bevalling de afgelopen 24 uur allesbehalve gesmeerd. Een déjà vu nachtmerrie. De weeën kwamen niet op gang en er was onvoldoende ontsluiting.
We hebben het idee dat er veel te lang wordt aangemodderd, geëxperimenteerd. De assistent komt regelmatig de harttoontjes van Hanne, die is ingedaald en dus onderin de buik ligt, controleren. Krijgt ze weer een vishaak in haar kale hoofdje. Lot ligt vooralsnog geduldig te wachten en met haar lijkt het goed te gaan. Maar Hanne krijgt het benauwd. Er wordt veel gepraat, gefluisterd en heen en weer gelopen. De gynaecoloog wordt naar onze mening veel te laat opgeroepen. Alsof de assistent geen gezichtsverlies wil lijden.
Al vanaf het begin van de zwangerschap hebben we de deur van het ziekenhuis platgelopen. We wisten dat het twee meisjes zouden worden en we hadden hun namen al bedacht. Vlak voor de bevalling wisten we dat Hanne onder lag en Lot boven. Hanne zou dus als eerste worden geboren.
De gynaecoloog komt binnen en overziet de situatie. De beslissing is binnen twee minuten genomen. Keizersnede. Met ruggenprik. Ja, hèhè, dat zagen wij al lang aankomen. Hierna volgt een protocol waar ik bewondering voor heb, als je bedenkt dat een half uur later onze twee mooie dochters zijn geboren.
Achter het groene kleed zie ik niets maar hoor des te meer. Ongelooflijk hoe er in een mensenlichaam kan worden omgehakt als snelheid geboden is. Na een kwartier snijden, rukken en trekken, tilt iemand een kind aan beide enkels, met het hoofd naar beneden, omhoog en vraagt:
“Wie is dit?”
Alsof ik dat moet weten. Ik heb niet gezien welk kind er is uitgehaald. Twee minuten later volgt het tweede kind. Johanna en ik kijken elkaar aan en nemen snel de beslissing. Lot was de eerste, Hanne de tweede. Volgens ons precies zoals we het bedoeld hadden. Ik meld dit, aan wie weet ik niet. Een verpleegkundige ziet onze hulpeloosheid en zegt:
“Wacht maar, ik schrijf het even voor je op!”
1) Lot 2387
was no 2
in buik
2) Hanne 2463
was no 1
in buik
Mijn gedachten gaan terug naar het moment waarop dit briefje is geschreven.
Het is 17 mei 2003, 9 uur ’s ochtends, Martiniziekenhuis in Groningen. Onze dochters zijn zojuist geboren.
We hadden hier niet moeten zijn. Pas over zes weken volgens de planning. Maar ja, de kinderen waren niet tegen te houden. En net als bij onze oudste liep de bevalling de afgelopen 24 uur allesbehalve gesmeerd. Een déjà vu nachtmerrie. De weeën kwamen niet op gang en er was onvoldoende ontsluiting.
We hebben het idee dat er veel te lang wordt aangemodderd, geëxperimenteerd. De assistent komt regelmatig de harttoontjes van Hanne, die is ingedaald en dus onderin de buik ligt, controleren. Krijgt ze weer een vishaak in haar kale hoofdje. Lot ligt vooralsnog geduldig te wachten en met haar lijkt het goed te gaan. Maar Hanne krijgt het benauwd. Er wordt veel gepraat, gefluisterd en heen en weer gelopen. De gynaecoloog wordt naar onze mening veel te laat opgeroepen. Alsof de assistent geen gezichtsverlies wil lijden.
Al vanaf het begin van de zwangerschap hebben we de deur van het ziekenhuis platgelopen. We wisten dat het twee meisjes zouden worden en we hadden hun namen al bedacht. Vlak voor de bevalling wisten we dat Hanne onder lag en Lot boven. Hanne zou dus als eerste worden geboren.
De gynaecoloog komt binnen en overziet de situatie. De beslissing is binnen twee minuten genomen. Keizersnede. Met ruggenprik. Ja, hèhè, dat zagen wij al lang aankomen. Hierna volgt een protocol waar ik bewondering voor heb, als je bedenkt dat een half uur later onze twee mooie dochters zijn geboren.
Achter het groene kleed zie ik niets maar hoor des te meer. Ongelooflijk hoe er in een mensenlichaam kan worden omgehakt als snelheid geboden is. Na een kwartier snijden, rukken en trekken, tilt iemand een kind aan beide enkels, met het hoofd naar beneden, omhoog en vraagt:
“Wie is dit?”
Alsof ik dat moet weten. Ik heb niet gezien welk kind er is uitgehaald. Twee minuten later volgt het tweede kind. Johanna en ik kijken elkaar aan en nemen snel de beslissing. Lot was de eerste, Hanne de tweede. Volgens ons precies zoals we het bedoeld hadden. Ik meld dit, aan wie weet ik niet. Een verpleegkundige ziet onze hulpeloosheid en zegt:
“Wacht maar, ik schrijf het even voor je op!”
zaterdag 6 november 2010
Giant Leap
“Cut. Ja, stop maar. Meneer Heston, we gaan even pauze houden. Jongens, zet de spullen maar vast klaar voor de volgende shoot. Na de pauze gaan we direct verder met meneer Heston. En, please, ga voorzichtig met de pakken om. Meneer Quinn en meneer Peck, u kunt ook meekomen. En vergeet niet, morgen de laatste vergadering om acht uur sharp!”
“Beste mensen, graag uw aandacht. Welkom dames en heren. We zijn gematigd tevreden over hoe het nu gaat. Dit is de laatste vergadering voor de generale van morgen. Veel zaken hebben nog aandacht nodig. Daarom is deze vergadering essentieel voor het slagen van onze missie. Meneer Kubrick, mag ik u als eerste het woord geven?”
“Dank u, voorzitter. Laat ik beginnen met te zeggen dat veel dingen al heel goed gaan. Maar inderdaad, we moeten nog de nodige puntjes op de i zetten. Het is absoluut geen eenvoudige missie, die we volgende week hopen te volbrengen. Wat zeg ik, moeten volbrengen. De president is hier heel duidelijk over. Mislukking is uitgesloten, we krijgen geen tweede kans. Mislukking zou het einde betekenen van onze geloofwaardigheid als ruimtevarende natie. Ik twijfel er niet aan dat u allen hiervan doordrongen bent. Dan nu de belangrijkste punten.”
“George, werkt de vertragingsapparatuur nu goed?”
“Jazeker, meneer Kubrick, de vertrager is ingesteld op 1.25 seconde per enkele reis, om het zo maar eens uit te drukken. We hebben het uitvoerig getest en er zijn geen problemen meer.”
“Prima."
"Alan, Wat gaan we nu doen? Gaan we werken met trapezes of gaan we toch voor de zwaartekrachtopheffer?”
“De zwaartekrachtopheffer, meneer Kubrick. Het is onmogelijk om trapezes uit het zicht te krijgen.”
“Oké. Morgen op de generale wil ik het zien.”
“Sophie, zijn er nog problemen met de pakken, het gereedschap, de vlag of andere props? Je weet het, de vlag mag pertinent niet wapperen! Op de maan is geen dampkring, dus de vlag mag niet wapperen. Is dat nu duidelijk?”
“Ja meneer, dat is duidelijk.”
“Verder wil ik dat er gekeken wordt naar de sterrenhemel. NASA heeft alle hemelkaarten aangeleverd. Projectie op het dak moet 100% zijn. Peter, daar zorg jij voor.”
“Ja, komt goed.”
“Tenslotte, meneer Heston, wil ik dat u uw tekst blijft oefenen. Ik was gisteren nog niet helemaal tevreden. De zin luidt: one small step for a man, one giant leap for mankind. Vergeet niet de a voor man duidelijk uit te spreken, anders krijgt de zin niet de gewenste impact. Dit waren mijn punten, meneer de voorzitter.”
“Dank u, meneer Kubrick. Ik wil afsluiten met iedereen heel veel succes te wensen. Houdt vast aan de gedachte dat dit one giant leap voor de filmindustrie is, hoewel het nooit bekend mag en zal worden. Gelukkig hebben we een president die verrekte goed is in cover-ups.”
“Beste mensen, graag uw aandacht. Welkom dames en heren. We zijn gematigd tevreden over hoe het nu gaat. Dit is de laatste vergadering voor de generale van morgen. Veel zaken hebben nog aandacht nodig. Daarom is deze vergadering essentieel voor het slagen van onze missie. Meneer Kubrick, mag ik u als eerste het woord geven?”
“Dank u, voorzitter. Laat ik beginnen met te zeggen dat veel dingen al heel goed gaan. Maar inderdaad, we moeten nog de nodige puntjes op de i zetten. Het is absoluut geen eenvoudige missie, die we volgende week hopen te volbrengen. Wat zeg ik, moeten volbrengen. De president is hier heel duidelijk over. Mislukking is uitgesloten, we krijgen geen tweede kans. Mislukking zou het einde betekenen van onze geloofwaardigheid als ruimtevarende natie. Ik twijfel er niet aan dat u allen hiervan doordrongen bent. Dan nu de belangrijkste punten.”
“George, werkt de vertragingsapparatuur nu goed?”
“Jazeker, meneer Kubrick, de vertrager is ingesteld op 1.25 seconde per enkele reis, om het zo maar eens uit te drukken. We hebben het uitvoerig getest en er zijn geen problemen meer.”
“Prima."
"Alan, Wat gaan we nu doen? Gaan we werken met trapezes of gaan we toch voor de zwaartekrachtopheffer?”
“De zwaartekrachtopheffer, meneer Kubrick. Het is onmogelijk om trapezes uit het zicht te krijgen.”
“Oké. Morgen op de generale wil ik het zien.”
“Sophie, zijn er nog problemen met de pakken, het gereedschap, de vlag of andere props? Je weet het, de vlag mag pertinent niet wapperen! Op de maan is geen dampkring, dus de vlag mag niet wapperen. Is dat nu duidelijk?”
“Ja meneer, dat is duidelijk.”
“Verder wil ik dat er gekeken wordt naar de sterrenhemel. NASA heeft alle hemelkaarten aangeleverd. Projectie op het dak moet 100% zijn. Peter, daar zorg jij voor.”
“Ja, komt goed.”
“Tenslotte, meneer Heston, wil ik dat u uw tekst blijft oefenen. Ik was gisteren nog niet helemaal tevreden. De zin luidt: one small step for a man, one giant leap for mankind. Vergeet niet de a voor man duidelijk uit te spreken, anders krijgt de zin niet de gewenste impact. Dit waren mijn punten, meneer de voorzitter.”
“Dank u, meneer Kubrick. Ik wil afsluiten met iedereen heel veel succes te wensen. Houdt vast aan de gedachte dat dit one giant leap voor de filmindustrie is, hoewel het nooit bekend mag en zal worden. Gelukkig hebben we een president die verrekte goed is in cover-ups.”
woensdag 3 november 2010
Gedragen weten
© beeldhouwwerk “Gedragen weten” door Hilde Bolt-Rozema
Voor mijn geboorte
was ik geborgen
omringd en beschermd
zonder zorgen.
Als kind
heb ik gereisd
door het leven
gepolijst
tot glans gewreven.
Als mens
ben ik compleet
als ik mij
aan de wereld
blootgesteld
gedragen weet.
maandag 1 november 2010
Vader en zoon
© beeldhouwwerk “Vader en zoon” door Hilde Bolt-Rozema
Kom,
mijn zoon.
Ik leid je
door het begin
van je leven.
Vertrouw
op de toekomst.
Ga,
vader.
Ik volg je
naar het einde
van je bestaan.
Steun
op het verleden.
Abonneren op:
Posts (Atom)