Professor Chang Pau Wah kwam door de automatische deuren het immense auditorium van Beijing University binnen. Een zelfverzekerde, gerespecteerde persoonlijkheid. Dat was ook nodig als je dagelijks een kleine 1200 studenten moest toespreken en boeien met de lesstof. De professor had er zin in vandaag, de laatste dag van dit semester.
Hij schoof zijn tablet in de gleuf onder het bureau. De lampen dimden en het geroezemoes in de zaal verstomde. De muren rondom veranderden in transparante projectieschermen.
De professor sprak:
‘Dames en heren, vandaag is de laatste geschiedenisles van dit semester, zoals u allen weet. U hebt hard gewerkt. Het was geen gemakkelijk thema, de 20e en 21e eeuw in de wereldgeschiedenis. In die tweehonderd jaar is er veel gebeurd. En nu we het einde van de 21e eeuw naderen, kunnen we vaststellen dat sommige gebeurtenissen uit die periode van wezenlijk belang zijn geweest voor onze toekomst. De toekomst van onze planeet, maar ook van de mens.’
‘Ik wil graag met u dit jaar afsluiten met het samen benoemen van een aantal mijlpalen in de geschiedenis en hun invloed op de toekomst. Laten we met de 20e eeuw beginnen. Wie van u mag ik het woord geven?’
Op de projectieschermen werd een tiental groene stippen zichtbaar, die de plaats aangaven waar de studenten zich in de zaal bevonden. Zij hadden op hun tablet aangegeven dat ze iets te zeggen hadden. Naam en nummer, afkomst en studierichting van de studenten werden op de schermen geprojecteerd. Handig voor de professor om te zien met wie hij in de discussie te maken zou krijgen.
‘Gaat u maar staan,’ zei de professor, ‘en begin maar.’
‘1989, Berlijn, de val van de muur,’ zei een studente. ‘Dit luidde de val van het communisme in en daarna, tot in het begin van de 21e eeuw, de opstanden in de Arabische landen.’
‘Nou, nou,’ zei een andere studente, ‘dat eerste is juist, maar ik zou niet direct de Arabische revoluties toeschrijven aan de val van de Berlijnse muur, hoor.’
‘1917, de Russische revolutie. Het einde van het tsarisme en het begin van het communisme. Heel belangrijk voor het verloop van de 20e eeuw.’
‘De wereldoorlogen natuurlijk. Van 1914 tot 1918, van 1939 tot 1945 en van 2036 tot 2046. Deze hebben de wereld drastisch veranderd. Het oude Europa. De grote mogendheden zoals de Verenigde Staten en later China en Japan.’
Een uur lang werd de 20e eeuw besproken. De studenten vulden elkaar aan en discussieerden over elkaars standpunten.
‘Heel goed,’ zei de professor. ‘Nu wil ik graag naar de 21e eeuw gaan. Wie?’
‘2046, het einde van de Derde Wereldoorlog en het begin van het Andersdenken.’
‘Juist. Wat heeft dit opgeleverd?’ Vroeg de professor.
‘Het einde van het gebruik van fossiele brandstoffen. De komst van de Nieuwe Energie. De ruimtezonnepanelen, de zeewaterreactoren.’
‘Voortreffelijk. Anderen?’
‘2009, Barack Obama wordt de eerste zwarte president van de Oude Verenigde Staten. Het begin van het einde van rassenongelijkheid.’
‘Ha, laat me niet lachen. Racisme bestaat nog steeds. Dat heeft Obama heus niet kunnen veranderen. En Wereldvrede is er ook niet. En vrede in het Midden-Oosten al helemaal niet.
Nee, ik weet een belangrijkere datum. 2017, Sarah Palin wordt de eerste vrouwelijke president. Dit betekende tien jaar later de ondergang van de Verenigde Staten en de verschuiving van de wereldmachten.’
‘Nee, dat was toch meer het gevolg van de vijf opeenvolgende financiële crises van het begin van de 21e eeuw tot diep in de jaren dertig.’
‘En vergeet niet het uiteenspatten van de internetzeepbel rond 2000 en de totale instorting van de technologische wereld daarna. Dat was ook het einde van Amerika en Europa.’
‘Prima,’ zei de professor, ‘nog één ter afsluiting.’
‘1 juli 2011,’ riep een student van achter uit de zaal. ‘Atos wordt een machtige wereldspeler in de informatietechnologie. Een bedrijf dat een stempel heeft gedrukt op de geschiedenis en de toekomst.’
Er viel een pijnlijke stilte. Vragende blikken werden op de professor gericht.
‘Ik heb hier een document, geërfd van mijn overgrootvader, gedateerd op 1 juli 2011,’ ging de student verder. ‘Het is in het oude Engels. Ik zal een paar passages citeren om mijn standpunt te verhelderen. Niet alles is goed leesbaar, maar de strekking van het verhaal is duidelijk.’
“…. deep sense of history in the making …. united into one single company …. different backgrounds, histories …. a powerful force …. values …. excellence in everything we do ….”
Hier en daar werd gegniffeld. Studenten begonnen onrustig te worden. Tablets werden al uit de gleuven gehaald en tassen ingepakt.
“…. powerful and long-lasting worldwide IT player …. formidable force …. champion …. strong European heritage …. create business future …. and history …. firm of the future …. powerful new future.”
Professor Chang Pau Wah greep in:
‘Hoe zegt u, Atos? Het spijt me, maar ik heb er niet van gehoord. Iemand anders in de zaal misschien?’
De mensen in de zaal keken elkaar aan, schudden hun hoofd en haalden de schouders op.
‘Ik wens u wel thuis en tot het volgende jaar. Bedankt voor uw inzet,’ besloot de professor.
Bij het verlaten van de zaal kwam een zeer oud lied in zijn gedachten op. Hij neuriede en zong zachtjes:
‘Everything is dust in the wind.’
Over mij
- Papagoose
- Groningen, Netherlands
- Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.
