“Pap, mogen we onze zomerjas aan? Het is best lekker weer.”
“Ja, dat is goed. Vergeet dan niet je button van je
winterjas af te halen en op je zomerjas te spelden. Anders mag je straks niet
naar binnen.”
“Oké.”
Voor de meivakantie hebben we zonder al te veel moeite een
leuke, rustige camping kunnen vinden. Een camping toegespitst op onze wensen.
Als vijftigplussers hebben we de tijd van het gekruip in een tent, het ’s
nachts in de kou honderd meter naar de toilet moeten lopen en het constante
lawaai van spelende kinderen om ons heen wel gehad. Onze luxe caravan is van
alle gemakken voorzien. We nemen als het ware ons thuis met ons mee. Dat is een
geruststellende gedachte.
Onze eigen kinderen gaan al jaren niet meer met ons mee. Gelukkig
zijn er tegenwoordig overal campings te vinden voor kinderen in alle leeftijdscategorieën
en voor de meest uiteenlopende interesses en behoeften. Ook een geruststellende
gedachte.
Naast de vele campings is er in Europa ook opvang
beschikbaar voor de allerkleinsten, de baby-dump. Voor peuters en kleuters zijn
er de kinderboerderijen. Onze meiden zijn nu tieners en hebben in de afgelopen
jaren al een survival-camping , een disco-camping en een chill-camping bezocht.
Dit jaar gaan ze iets nieuws proberen. Ze zitten beiden in
het examenjaar van het VWO. Een drukke tijd voor ze. Ook zij hebben deze
vakantie behoefte aan rust. We hebben een camping gevonden waar ze, naast
uitrusten, zich kunnen voorbereiden op hun eindexamen.
“Meiden, opschieten nu, anders mis je je trein nog.”
“Ja, we komen.”
Zoals altijd brengen wij ze naar het station om ze uit te
zwaaien en een goede tijd te wensen. De treinen naar de verschillende campings staan
klaar. Die naar de disco- en de games-campings zijn het drukst. Het
perronpersoneel helpt een handje om alle kinderen de treinen in te krijgen.
De trein waar onze meiden in moeten is relatief rustig. Ze hebben
zelfs nog zitplaatsen. Als na het fluitsignaal de wagons langzaam op gang komen,
zien we hun blonde haren uit het raam wapperen. We zwaaien. Op de achterkant
van de nu snel in de verte verdwijnende trein, lezen we de bestemming. Een vaag
gevoel van herkenning en herinnering maakt zich van mij meester. Maar ik kan er
niet de vinger op leggen.
Heftig, Papagoose.
BeantwoordenVerwijderenKnap geschreven, maar laat het fictie blijven alsjeblieft.
BeantwoordenVerwijderenDat hoop ik ook. Misschien schrijf ik nog een deel 3 hoe het anders kan. Ik schrijf dit soort toekomstbeelden om me zelf aan het denken te zetten.
VerwijderenOeh! Ik dacht even dat het echt was, goed geschreven dus!
BeantwoordenVerwijderen