Schotland (4): Glencoe

Een Keltisch kruis op een heuveltje. Woorden in steen. Namen. Een paar oude bosjes bloemen. Om het heuveltje staat een hek.

Wat een raar gezicht moet dat zijn geweest. Vijf mensen die een half uur lang rondstruinen binnen en buiten het hek. Spiedend. Speurend. Zoekend. Ze hebben nauwelijks aandacht voor de woorden, de namen. Regelmatig kijken ze op hun smartphones.

Ondanks dat er op de site staat vermeld dat dit een “easy cache” is, druipen de vijf mensen zichtbaar teleurgesteld af. Met lege handen. De geocache is niet gevonden. Het heuveltje met de namen, het kruis, het hek eromheen worden met rust gelaten. Ze zuchten en verzinken in eeuwenoude herinneringen.

De vijf mensen hebben nog een sprankje hoop. Ze inspecteren de brug over de River Coe. Misschien ligt hij daar ergens. Aan het water. Tussen de leistenen. Helaas.

Ze lopen richting het dorp Glencoe en komen langs het Folk Museum. De lage deur van de cottage met witte muren staat op een kier. De mevrouw nodigt hen uit binnen te komen. Nee, ze hoeven niet betalen. Het museum heeft juist een nieuw dak en is officieel nog niet geopend. Even rondkijken mag. Als er vragen zijn dan is de mevrouw bereid die te beantwoorden.

De mevrouw is trots. Op de spullen, het gebouwtje, haar familie, haar clan. Ze vertelt. Ze wacht de vragen van de vijf mensen niet af. Ze vertelt over het bloedbad, ruim 320 jaar geleden. Van de clan McDonald zijn 38 mensen vermoord. Zeker 40 vrouwen en kinderen komen om door uitputting en onderkoeling, omdat hun huizen in brand zijn gestoken. Geen sprankje hoop.

De mevrouw vertelt. Over koning James en koning William of Orange en Mary. Over de Jacobite Uprising. Ze vertelt over het bloedbad, ruim 320 jaar geleden. Eeuwenoude herinneringen die nog zo levend zijn. Ze krijgt tranen in de ogen.

De vijf mensen vervolgen hun weg. Koffie met iets lekkers erbij in The Glencoe Café, een paar honderd meter verderop. Ze kijken regelmatig op hun smartphones. Ligt hier ergens anders misschien nog een cache?