Brommertje

We hebben onze dochter bij een vriendinnetje afgeleverd voor een verjaardagsfeestje. We kletsen buiten nog wat na met de vader. Vanaf de Wilhelminakade komt een politieauto met hoge snelheid zonder licht- en geluidsignalen de hoek om en stuitert over de kinderkopjes richting Zeezandje aan het Nassauplein. De auto komt met een schok naast ons tot stilstand. Het raampje aan de bestuurderskant gaat naar beneden. Met een geforceerd strenge stem, die niet past bij het uiterlijk van de bestuurder, wordt de vraag gesteld:

“Is hier een witte op een brommertje langs gekomen?”

 Ik hoop dat we het verkeerd verstaan hebben. Wij kijken elkaar even aan en halen de schouders op.

“Een witte op een brommertje? Nee, die is hier niet langs gekomen.”

“Weet u zeker dat u niets gezien hebt?”

“We hebben wel iets gezien, maar geen witte op een brommertje. Hoe zag hij er uit?”

“Goh, gewoon, een witte die heel hard op een brommertje rijdt.”

“Nee, sorry.”

Zonder verder iets te zeggen scheuren de politiemensen in hun auto terug naar de Wilhelminakade en verdwijnen uit het zicht. Ook goedendag.

We beseffen nu pas wat zich werkelijk heeft afgespeeld. Een vreemde vraag eigenlijk. Een witte op een brommertje. Niet een man of een jongen of een meisje. Niet met of zonder helm. Niets over de kleding. Niets over de kenmerken van het brommertje. Niets over de toedracht van de achtervolging.

Deze vraag krijg je in werkelijkheid nooit als het om een blanke gaat die op een brommertje de politie probeert te ontlopen. Dit was dan ook niet echt de vraag.

De vraag was:

“Is hier een neger op een brommertje langs gekomen?”

Ik ben bang dat we het goed verstaan hebben.
En de politiemensen waren twee vrouwen.