Gereserveerd

“Dé Nederlander bestaat niet,” zei Maxima eens.
Ik was het met haar eens en dat ben ik nu nog. Toch is er een eigenschap, die misschien niet alle maar dan toch 95% van de Nederlanders hebben:
Nederlanders houden van reserveren.

Jaren geleden, toen ik regelmatig met mijn ouders naar de gereformeerde kerk ging, viel het me op dat de meeste mensen in de kerk het liefst altijd op dezelfde plaats zaten. De favoriete stoelen waren achterin en op de hoeken, vooral populair bij tieners. En als er dan eens iemand ging zitten op de plek die eigenlijk van jou was, dan werd er niets gezegd, maar wel dwingend gekeken. Zo van:
“Weet u wel dat ik hier altijd zit?”

Dit reserveergedrag levert kostelijke taferelen op in de bioscoop. Tegenwoordig heb je twee soorten bioscoopkaartjes. Met rij- en stoelnummer en zonder. Ik heb het idee dat het afhangt van de drukte wanneer je welk kaartje krijgt. Op een avond als de plaatsen vrij zijn is er geen probleem. Maar als er wel vaste plaatsen zijn, dan gebeurt het regelmatig dat iemand zo maar ergens is gaan zitten. De rechtmatige, tijdelijke eigenaar van de betreffende stoel kan dan of boos worden en de stoel opeisen, of schaapachtig staande aan het begin van de rij op zijn of haar kaartje kijken. Als deze persoon uiteindelijk ook ergens anders gaat zitten, dan heb je de poppen aan het dansen.

Maar het ergste van alles is het gedrag in het zwembad. De mensen die direct na openingstijd zo snel mogelijk het bad in rennen en hun badlakens van één bij twee meter met hun tassen en koelboxen verdelen over tenminste vijf van de keurig op een rij opgestelde ligstoelen.
Even uitblazen en met de handen in de zij rondkijken en lijken te willen zeggen:
“Zo, deze stoelen zijn van mij voor de rest van de dag. Als iemand van jullie het waagt hier te gaan zitten, die sla ik persoonlijk op de bek!”