Bretagne (1): Warme douche

Klik.

Niets.

Klik. Klik.

Niets.

Shit!

De reis verloopt voorspoedig. We vertrekken op vrijdag naar Bretagne, maar maken een tussenstop in Normandië. Voor één nacht in een B&B vlakbij Omaha Beach.

Geschatte aankomsttijd 17:00 uur.

Het is een hete dag. Snikheet. Gelukkig hebben we airco in de auto. Deze draait op volle toeren. Na 560 km moeten we tanken. De ervaring leert ons dat we niet te lang moeten doorrijden als het waarschuwingslampje gaat branden. Getankt, betaald en geplast. Snel weer verder. In de auto is het aangenamer dan buiten.

We duwen de auto een paar meter naar voren en ik zet de alarmlichten aan. Ik loop naar binnen om startkabels te vragen in mijn beste Frans:

“Avez vous des cables de start l’accu, s’il vous plaît?”

“Eh? Ah, oui! Les branches pour la batterie?”

“Oui, merci.”

De mensen van het benzinestation zijn zeer behulpzaam. Een toevallige voorbijganger is bereid zijn auto en accu op te offeren. De kabels goed aangesloten?

Klik.

Niets.

Dan maar aanduwen en dat lukt gelukkig bij de eerste poging. We hebben geen idee wat er aan de hand is, maar we vervolgen onze weg naar Normandië.

Geschatte aankomsttijd 17:45 uur.

Ergens tussen Amiens en Rouen. Het verkeer rijdt langzaam bergop. Ik moet terugschakelen en trap de koppeling in.

Knal.

Het koppelingspedaal komt niet meer omhoog en zit muurvast. Ik stuur de auto direct naar de vluchtstrook en zet de alarmlichten aan. 400 m verder is een pechpaal. Langzaam kruipt de auto verder omhoog en we halen de paal. Iedereen uitstappen, hesjes aan en zover mogelijk de berm in. Ik zet de gevarendriehoek ongeveer 30 m achter de auto.

Ooit langs de Franse snelweg gestaan, waar de auto’s en vrachtwagens langs je razen om je dan verstaanbaar te moeten maken bij een pechpaal? Het is geen pretje. Er wordt iets tegen mij gezegd, maar ik versta het niet. Ik vraag of ik Engels kan praten en geef het nummer van de paal door.

Hallo?

Niets.

Ik druk nogmaals op de knop en nog eens. Geen reactie. Ik bel met mijn mobiel de ANWB in Nederland met mijn gold card in de aanslag. We zijn al bijna 20 jaar lid. Ik krijg een goed verstaanbare, vriendelijke dame aan de lijn en ik geef de benodigde gegevens door.

“Een moment. Meneer, ik zie op dit adres dat u geen Europa service heeft.”

Nee, dat wist ik ook wel, maar je kunt altijd proberen, toch?

“Dan kan ik niets voor u doen.”

“En nu? Ik sta hier met vrouw en drie kinderen langs de snelweg.”

“Als u op de knop van de paal drukt, dan komen ze vanzelf. U kunt ook 112 bellen.”

Ik druk nog een keer op de knop, maar ik hoor alleen wat gemompel. Ik geef het op en bel 112.

Op dat moment komt er een grote sleepwagen voorbij.

Gele auto!

Ik zwaai en wenk en de wagen stopt voor ons op de vluchtstrook. Heeft het drukken op de knop van de paal blijkbaar toch geholpen. Zo goed mogelijk leg ik het probleem aan de man uit. Een stortvloed aan Frans komt over ons heen. Ik begrijp er een klein beetje van. Hij kan ons slepen tot aan Rouen, 45 km verderop. Daar moet hij de auto afleveren die op zijn sleepwagen staat en kan hij ‘regarder le problème’. Daarna neemt hij ons mee terug naar zijn eigen garage. Ergens? Alles beter dan hier langs de snelweg blijven staan.

Het gaat nu snel en ik begin te snappen waarom. Ondertussen zijn er twee auto’s gearriveerd.

Gele auto! Gele auto!

Er worden pilons op de weg gezet en er wordt druk overlegd met de man van de sleepwagen. Samen duwen we onze auto op de sleepwagen. Onze gevarendriehoek en de pilons worden opgeruimd. Wij nemen plaats in de sleepwagen en we vertrekken richting Rouen.

De gele auto’s zijn het resultaat van het vele drukken op de knop van de pechpaal. De sleepwagen kwam toevallig langs. De man handelde zo snel omdat hij zich niet ons als klant wilde laten afpakken natuurlijk.

Onderweg leggen we uit dat we een B&B in Normandië hebben gereserveerd voor één nacht. Dat zullen we niet gaan halen. Intussen heeft de man al een chambres d’hôtes gebeld en zijn garage om het mogelijke probleem aan onze auto door te geven.

Om 17:30 uur komen we aan in Rouen bij de garage waar de man de andere auto aflevert. Onderzoek aan onze auto wijst uit dat de accu niet meer goed is en waarschijnlijk is opgeblazen door het starten met de kabels bij het benzinestation. Hij tovert een nieuwe accu uit de sleepwagen. Ik ga akkoord. Om 18:15 uur loopt de auto weer. Zonder mankementen voor zover kan worden nagegaan. Het lijkt erop dat we verder kunnen. Voor het slepen en de nieuwe accu betaal ik de man 200 euro. Altijd nog goedkoper dan 20 jaar Europa service aan de ANWB betalen. Na een koud drankje en een dankwoord, ‘vous êtes formidable’, gaan we op pad.

Geschatte aankomsttijd 19:45 uur.

We bereiken de B&B in Normandië exact op dit tijdstip.

Een warme douche.