Bazen

‘Hé, Hector, kijk! Daar komen weer twee. Ik ken ze niet. Jij?’

‘Eh, nee, ze ruiken niet bekend.’

‘Heb jij ook zin in een beetje actie? Kom, we laten ze even schrikken. Kun je lachen. Ze reageren altijd zo paniekerig.’

‘Ik weet het niet. Het mag niet. De baas is daar altijd heel duidelijk over.’

‘Ach, kom. Niet zo benauwd en volgzaam. De baas is niet in de buurt. De baas stelt een beetje initiatief wel op prijs. We blijven op ons eigen terrein. Dat beloof ik.’

Hector en ik rennen over het grasveld. Twee enthousiaste jonge honden. We maken veel lawaai. De twee mensen rijden nu naast elkaar. Sneller. We ruiken nog geen paniek. We naderen de uitgang van ons terrein. De twee mensen negeren ons. Wat denken ze wel? Wij bewaken ons territorium. Wij zijn hier de baas. Nou ja, onder de grote baas dan.

‘Wat doe je nu? Niet verder. Ben je gek geworden?’

‘Ja, Hector. Die mensen maken we gek. Ze ruiken niet bang. Ik zal ze een lesje leren.’

‘Als de baas er achter komt, dan zwaait er wat.’

‘Maar jij gaat het hem niet vertellen. Toch, Hector?’

De Triodosbank heeft een interessant programma en website. Het onderwerp is: “Vijf dingen die ze je niet vertellen over de economie.” Nummer vier uit deze reeks is: “Bazen zijn uit.”

Waar zijn de grote leiders gebleven? De bazen, de bestuurders en politici die het voortouw nemen. En de vernieuwing komen brengen. Die voor ons beslissen hoe de toekomst eruit gaat zien.

Het zou fijn zijn, iemand die ons de weg wijst. Maar echte verandering is zelden het werk van zo’n grote man of vrouw. Het zijn grote ideeën die de wereld veranderen. Ideeën die groot worden, zodra steeds meer mensen ze omarmen. En ernaar gaan handelen.

Dus laten we niet wachten op een baas, een leider. Maar beginnen. Vandaag. Iedereen kan meedenken en doen. Dat is het mooie van deze tijd. Met elkaar maken we nieuwe ideeën en initiatieven groot. Daar hebben we geen grote baas meer voor nodig.

Dit is zeker iets om over na te denken. Het is mogelijk in een volwassen organisatie en voor mensen die een gezonde onderlinge verstandhouding hebben.

Voor mensen, ja. Voor honden ben ik niet overtuigd. Heb ik toch liever een strenge baas. Een baas naar wie geluisterd wordt.

Ze zijn nu heel dichtbij. Een snelle uitval moet kunnen. Daarvoor hoef ik maar twee meter het erf af. De naakte enkel draait voor mijn ogen. Draait en draait steeds sneller. Ik stoot een vervaarlijke grom uit en doe een goed gerichte hap. Mijn krachtige kaken klappen dicht. Mijn scherpe tanden doorboren het vlees. Het menselijk  bloed is zoet. Het wordt me rood voor de ogen. Dit smaakt naar meer. Nog een hap?

‘Satan, HIER!’

De grote baas. Zou hij iets gezien hebben?