Verhoor

De zware deur valt achter me in het slot. Ik loop naar het midden van de kamer waar een tafel en drie eenvoudige houten stoelen staan. De jongeman en de tolk hebben plaats genomen. De kleine bureaulamp is aan. Ik loop naar de lege stoel en klik de twee grote lampen aan die er achter staan opgesteld. De kamer wordt fel verlicht. Twee plastic bekertjes met koffie staan op de tafel. De koffie is heet. De bekertjes zijn aan de onderkant enigszins ingezakt. Voorzichtig vastpakken straks, bedenk ik mij.

‘Naam.’

Eerst de jongeman en vervolgens de tolk geven antwoord: ‘M…. D…..’

‘Geboorteland, -plaats en -datum.’

‘Syrië, K…… , ..-..-2003.’

Ik controleer de gegevens in het dossier dat voor me ligt. Ze kloppen.

‘Dit verhoor vindt plaats om vast te stellen of de opgegeven persoonsgegevens kloppen. En of je recht hebt op asiel. Is dat duidelijk?’

Een schuchter antwoord. Ik hoor de twijfel in zijn stem. Nu is het zaak om door te vragen. Voorzichtig pak ik het bekertje met koffie boven aan de rand tussen duim en wijsvinger vast. Wat een ellende is dit altijd. Ik zal toch eens vragen om een houder of in ieder geval een extra bekertje.

‘Waarom ben je gevlucht en met wie ben je hier gekomen?’

‘Met mijn moeder en twee zusjes,’ hoor ik via de tolk. ‘Het is oorlog. Mijn vader en twee broers zijn dood.’

‘Wat waren je dagelijkse bezigheden in Syrië? Welke contacten had je vader? Wat voor werk deed hij? En je broers? Wat was hun rol in de oorlog? Hadden jullie wapens? Heb je die meegenomen toen je vluchtte? Wat hoop je in Nederland te vinden?’

Weer die twijfel. Ontwijkende antwoorden. Ik zie de spanning in de jongeman toenemen. Ik maak enkele notities in het dossier. Het verhoor zal ik de volgende dag voortzetten. Nu eerst de moeder en de zusjes. Ik moet vaststellen of ze een consistent verhaal hebben. Ik drink het laatste restje koffie, klik de grote lampen uit en verlaat de kamer. De jongeman zal worden opgehaald door een van de bewakers. De tolk zal blijven zitten. Tien minuten pauze. Even een broodje eten. Niet vergeten om nieuwe koffie te regelen. Met een extra plastic bekertje. Bekerhouders zullen er wel niet zijn.

Is dit de juiste manier van verhoren?

Of verhoren wij hun bede? Hun schreeuw om hulp en veiligheid?

Citaat uit de Volkskrant:

‘De IND verhoort iedere asielmigrant uitvoerig, om na te gaan of de verstrekte gegevens over identiteit en land van herkomst kloppen en het vluchtmotief geloofwaardig is. Daarnaast probeert de IND te achterhalen of onder de asielmigranten oorlogsmisdadigers zijn. Die hebben op basis van artikel 1F van het Vluchtelingenverdrag geen recht op asiel.’