Maan zou een
springplank zijn. Naar Mars. Misschien Venus of een maan van Jupiter. Verder
weg durfden we niet kijken. Wel kijken en dromen, maar niet gaan. Honderd jaar
hebben we het geprobeerd. De eerste poging tot kolonisatie van Mars in 2031 was
een mislukking. Na drie jaar overleven in een biobubbel moesten de dertig
pioniers noodgedwongen terugkeren naar Aarde. De tweede missie in 2054 werd
vanaf Maan ondernomen. Het was desastreus. Het ruimteschip Earthfinder verdween
van de radar en er is nooit meer iets van vernomen. Ik verloor mijn grootvader,
een oom en een tante. Ik was een kleine jongen. Acht jaar oud.
Kennis ging
verloren. Middelen waren in onvoldoende mate beschikbaar. We gaven het op. Onze
dromen spatten uiteen. Terugkeren naar Aarde was geen optie. We zouden daar
niet lang overleven. Natuurlijk hadden we elkaar, onze gezinnen. Maar het vuur
in ons was gedoofd. Het werd een lijdensweg op Maan.
Een laatste blik
op Aarde. Dat is wat ik wil. Ik ken Aarde alleen van beelden en verhalen. Ik
ben tweede generatie maanbewoner. Aarde is blauw, zoals altijd. De cyclonen en
branden zijn goed zichtbaar, zoals altijd. Zou er nog leven zijn? Insecten
misschien, of diepzeevissen? Ik weet het niet en zal het niet te weten komen. Ik
ben 82 en voel me oud. Mijn lichaam wil niet meer. Mijn geest evenmin. Ik ben
de laatste mens op Maan. Ik blaas mijn laatste adem uit.
****
Earthfinder II
logboek. Aardedatum 2133, 21:43 uur. Baan om Aarde met succes uitgevoerd. Visueel
contact met Maan over 10 minuten mogelijk.
Bijzonder om te lezen:-) Ik heb het ontvangen hier op aarde.
BeantwoordenVerwijderenGroet.