Het is begin jaren negentig als wij met een groep vrienden vanuit Arnhem een weekend Groningen doen. Veel van die Arnhemse vrienden, met wie we een aantal jaren een eetclub hebben, vinden Zwolle al ver, laat staan Groningen. En wij scheppen nogal op over hoe mooi het in het Noorden is en hoe leuk de stad Groningen is.
Het is hartje winter en het vriest dat het kraakt. We zitten in vier trekkershutten op het terrein van landgoed Ekestein, dichtbij Appingedam aan het Damsterdiep. Groningser kan bijna niet. De hutten zijn primitieve, vierpersoons blokhutten, gelukkig wel met een kachel, maar verder zonder enige luxe. De warmte moeten we halen uit elkaars gezelschap, de verhitte discussies over van alles en nog wat en de ene fles Kalmoes Berenburger van Hooghoudt na de ander, afgewisseld met Jägermeister. De vrieskou zorgt ervoor dat deze zonder ijskast toch ijs- en ijskoud is.
Op de vrijdagavond, het is al na middernacht, wagen de heren zich naar buiten. De dames zitten gezellig in één van de hutten. De kou en de overweldigende sterrenpracht doen onze luidruchtigheid verstommen. Het geluid van de stilte beneemt ons de adem. De adem die op onze jassen kristalliseert in een witrijpe waas.
Ik sta bekend als zijnde behoorlijk tekstvast, vooral als het gaat om muziek uit de jaren zestig en zeventig. Ik zet dan ook spontaan in:
“Hello darkness, my old friend. I’ve come to talk with you again.”
Tot in de kleine uurtjes zingen we uit volle borst het gehele repertoire van Simon & Garfunkel en nog heel veel meer.
Bezorg jij me daar toch mooi even kippenvel. Niet van de vrieskou overigens. Tjoep...kalmoes helemaal vergeten. Lekker spul was dat toen.
BeantwoordenVerwijderenFijn verhaal Papagoose.
Hartverwarmend en toch kippenvel. Mooie herinneringen.
BeantwoordenVerwijderendenk dat ik van dat fantastisch duo ook alles kan meezingen!!!! ook weer één van mijn lievelingsoldies!!! hun liedjes bezorgen me steeds opnieuw kippenvel, en ik ben blijkbaar niet de enige. TOP!
BeantwoordenVerwijderenWat verlang ik naar die heerlijke avonden, vroeger, toen het nog allemaal kon. Gewoon met een stapel elpee's onder de ene arm, een zak chips en een fles rum onder de andere, naar vrienden toe die ook allemaal wel iets mee genomen hebben. En dan ook echt zingen tot in de late uurtjes. Tot al licht werd en dat was in de winterperiode wel heel laat. Een enkele keer kom ik het gelukkig nog tegen. Als op een verjaardag ineens een heleboel mensen 'nablijven' nadat de gewone visite al naar huis is: "'t Is morgen weer vroeg dag, mijn baas roept me..." Dan is het weer als vanouds. Heerlijk. Misschien vind ik juist dit waardevolle momenten, omdat het niet zo vaak meer voorkomt. Genieten! Fijn dat jij, door jouw blog over Simon and Garfunkel, deze herinneringen weer naar boven hebt gehaald.
BeantwoordenVerwijderenJa daar word ik ook weer stil van!
BeantwoordenVerwijderen