Zaterdag
zou de laatste zomerse dag worden. Een goede gelegenheid voor ons om een rondje
provincie te fietsen. Na de kinderen bij scouting te hebben afgeleverd aan het
Reitdiep fietsen wij door richting Garnwerd. We hebben de wind in de rug en
peddelen rustig over de bekende fietspaden en B-weggetjes door de mooiste
dorpen van de provincie Groningen. Het terras van Café Hamming is het doel.
Het lijkt alsof ik deze drie woorden de
laatste tijd vaker hoor: dat mag niet. Misschien let ik er meer op. Het is net
als met een nieuwe auto. Heb je een bepaald type aangeschaft, dan zie je deze
ook regelmatig rijden.
In Nederland mag veel niet. We hebben overal
regels voor. Gisteren hoorde ik het ongelooflijke verhaal dat vanaf 1
januari 2015 kalveren, die bestemd zijn voor consumptie en lichter dan 36 kilo
en/of ouder dan 35 dagen zijn, geweigerd worden op verzamelplaatsen. Het gevolg
is dat kalveren die te licht of te oud zijn dan maar worden vernietigd.
‘U hebt een kalfje van 34 kilo? Dat mag niet.’
Ik maak mij er ook schuldig aan. Thuis en op mijn werk. Ik ga
de thermometer in mijn eigen gedrag en dienstverlening steken. Mezelf een
spiegel voorhouden. Elke keer als ik mezelf hoor zeggen:
‘Dat mag niet’, ga ik nadenken:
‘Waarom zeg ik dit nu? Is het wel terecht? Heeft mijn kind of
mijn klant wellicht een punt?’
We zijn geneigd te hechten aan bestaande, vertrouwde
werkwijzen. Maar de wereld verandert. Het enige dat blijft is de verandering. Ik
moet voortdurend zaken zelf regelen. Het wordt niet meer voor me gedaan. Ik ben
verantwoordelijk. Informatie wordt mij niet meer aangeleverd. Ik moet het zelf
halen. Ik kan het niemand kwalijk nemen als ik iets mis. Alleen mezelf.
Het is druk
op het terras. De plekjes in de zon zijn bezet. We vragen de serveerster of we
een tafel mogen verschuiven zodat wij in de zon kunnen zitten.
‘Dat mag
niet. De tafels laten we staan.’
We pakken
twee stoelen en zetten ze in de zon. Onze drankjes en hapjes houden we wel in
de hand. Over stoelen verplaatsen heeft ze niets gezegd. Dat mag wel.
Papagoose, van mij mag je dit soort verhalen vaker plaatsen op je blog.
BeantwoordenVerwijderen