Over mij

Mijn foto
Groningen, Netherlands
Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.

vrijdag 4 maart 2011

Schotland (1): Al weer een hek!


Tijdens onze eerste vakantie in Schotland hoorden we voor het eerst muziek van de traditionele Schotse band Capercaillie. Een geweldige band, die oude Keltische songs afwisselt met vlotte, populaire nummers en reels, die van oudsher in pubs worden gespeeld. Een capercaillie is een auerhoen. Capercaillie heeft onder andere de muziek gemaakt voor de populaire speelfilm Rob Roy.

Omdat veel van de teksten in het Gaelic zijn en wij daar niets van kunnen verstaan, hebben we met een beetje fantasie voor sommige regels een Nederlandse variant bedacht. Zo hadden wij toen Sebastiaan net was geboren in Gouda een schoonmaakster, die Ike heette. In één van de Gaelic songs, je wilt het geloven of niet, hoorden wij de Nederlandse regel:
”Ike, maak es skoo-oon, maak es skoo-oon. Ike, maak es skoo-oon.”
In werkelijkheid zongen ze natuurlijk iets geheel anders.

De liefde voor Capercaillie is tot op de dag van vandaag gebleven en intussen hebben we een tiental cd’s. Toen Sebastiaan een jaar of vier was en wij opnieuw op vakantie in Schotland waren, maakten we op een dag één van onze vele rondritjes met de auto. Steevast schalde de muziek van Capercaillie uit de boxen. Als het weer het toeliet hadden we de ramen open, zodat we de Schotse bevolking konden laten weten:
“Hoor ons eens van jullie muziek houden!”

Johanna houdt veel van onbekende weggetjes en die heb je in Schotland volop. Dus dirigeerde ze mij een landweg op, onverhard en één auto breed. Geen idee waar de weg toe zou leiden, genoten we van de prachtige omgeving. Om de paar kilometer werd ons de weg versperd door een breed houten hek. Johanna stapte dan uit, deed het hek open en weer dicht, nadat ik met de auto gepasseerd was. Een oude vrouw hield ons staande en vertelde ons:
“This is a private road, dear, but you’re welcome. Just follow on through and you will reach the public road again. Bye now, dear.”
Het was net Mrs. Doubtfire.
Toen we voor de vierde keer voor een gesloten hek stonden, hoorden we Capercaillie zingen:
“Oh, al weer een hek. Oh, al weer een hek.”

We hebben de rest van de vakantie hier veel plezier om gehad en nu nog steeds, zoveel jaren later, proberen we Nederlandse teksten in de songs van Capercaillie te horen.


De site van Capercaillie

Geen opmerkingen:

Een reactie posten