Schotland (3): Fingal's Cave

Tijdens ons verblijf op het inspirerende en rustgevende eiland Iona, krijg ik de mogelijkheid om met een georganiseerde boottocht het eilandje Staffa te bezoeken. Johanna houdt niet zo van boten en schepen. De overtocht van Nederland naar Schotland, van Oban naar Mull en het pontje naar Iona zijn voor haar voorlopig genoeg geweest. Dit begrijp ik. Eens hebben we ergens in Nederland een VVV bezocht, gevestigd op een woonboot. Hier werd ze al draaierig in haar hoofd en wee op de maag. Een goede beslissing om niet mee te gaan naar Staffa, op een kleine boot over een altijd ruige zee aan de westkust van Schotland. Toch heeft ze wel iets gemist.

Gewapend met een fototoestel en een rugzak met proviand meld ik mij aan de kade, waar vandaan de boot vertrekt. Een twintigtal mensen staat al te wachten. Het is een kleine boot, vergelijkbaar met die waarmee we een aantal jaren eerder de Aran Islands aan de westkust van Ierland hebben bezocht. Het is een mooie dag. De zon schijnt en het is ongeveer vijftien graden, normaal voor deze omgeving in de zomer. Johanna zwaait ons uit. Zij zal de dag in alle serene rust op Iona doorbrengen.

De boot danst over de met witte schuimkoppen getooide golven, die schuin van voren komen. Ik vind het prachtig, maar stel me de tocht voor met windkracht zeven en hevige regen. Dat zou pas een avontuur zijn. Van de andere kant van de boot hoor ik een aantal mensen verrukte kreetjes van opwinding slaken. Dolfijnen! Iedereen die aan mijn kant zit haast zich naar de andere reling. En inderdaad, een groepje van vijf dolfijnen slooft zich uit met sierlijke sprongen. Het zijn net kinderen die met luid gekwebbel de aandacht proberen te trekken. Ik laat me vertellen dat het tuimelaars zijn, een kleine dolfijnensoort. Ze zijn er niet minder mooi om.

Als we Staffa naderen, is Fingal’s Cave al goed te zien. In de Ierse mythologie heeft de held Fingal een doorgang gebouwd tussen Ierland en Schotland: Fingal’s Cave. De ingang van de grot is omlijst met zeshoekige pilaren van basalt, in hoogte variërend van een halve tot tien meter. De golven slaan er op stuk. Meeuwen vliegen rond, zoals altijd met veel lawaai. Bij een houten steiger gaan we aan land. Stappend van de ene basaltpilaar op de andere gaan we naar binnen. De ingang is hoog, ik schat wel vijftien meter. Het water stroomt de grot in en uit, het ritme van de golven buiten volgend. Als ik God was zou ik liever hier wonen dan in welke door de mens gebouwde kathedraal ook. Naast het water is een smal pad, waarlangs we dieper de grot in kunnen lopen.

Ik ga zitten op een pilaar en sluit mijn ogen. In mijn gedachten tover ik de basaltpilaren om tot orgelpijpen. Het geluid van het water wordt muziek, aangevuld met het geschreeuw van de meeuwen.
Ja, nu kan ik Mendelssohn begrijpen, die op deze zelfde plek werd geïnspireerd tot het schrijven van zijn Hebrides Overture. Op dit moment gaat de rest van de wereld aan mij voorbij en daar geniet ik van.

’s Middags maken we een klauterwandeling naar de andere kant van het eiland om de papegaaiduikerkolonie te zien. Deze vogels nestelen op de steile rotsen hoog boven het water. Ik heb gelezen dat dit de grootste kolonie puffins, zoals ze in het Engels heten, ter wereld is. Indrukwekkend.

Vroeg in de avond kom ik terug op Iona. In mijn rugzak heeft de proviand plaats gemaakt voor een aantal onvergetelijke ervaringen.