Primo Secundo

De grote koffieruimte, zoals wij dat in Nederland zouden noemen, naast de oeroude kerk in een nauw straatje in het centrum van Rome, gonst van de opgewonden Italiaanse gesprekken. De gezelligheid wordt niet gemaakt door de zaal, want grote lichtbakken aan het plafond verspreiden kil, wit licht. Het zijn de snel en veel met elkaar pratende mensen die de sfeer bepalen.

Het is half elf 's avonds, een tijdstip waarop het leven in Italië pas begint, lijkt het wel. De meeste mensen in de zaal hebben een lange werkdag achter de rug. Naast hun normale baan, doen ze veel vrijwilligerswerk vanuit hun organisatie Sant’Egidio, opgericht in 1968 door een 18-jarige student.

Georganiseerd door Youth for Christ zijn wij in Rome voor een werkvakantie en we mogen meehelpen met het werk dat de Sant’Egidio gemeenschap doet. ’s Middags kleding uitzoeken dat in grote zakken ligt opgeslagen in een enorme loods. Niet het schoonste en dankbaarste baantje, maar ja, als goed christen wil je ook iets voor je naaste doen. In de week dat we hier in Rome zijn, doen we dit werk drie middagen.

’s Avonds vanaf zeven uur werken we mee in de gaarkeuken, waar dagelijks 3000 zwervers en daklozen een gratis tweegangenmaaltijd krijgen aangeboden. Ze hoeven hiervoor niet in de rij te staan, maar worden door ons aan tafels bediend. Drie uur lang buffelen. Er wordt zeer hard, op zijn Italiaans, gewerkt. Wij, als georganiseerde Nederlanders, krijgen de kriebels van het ongedisciplineerd door elkaar rennen en kakelen van tenminste dertig vrijwilligers. Maar natuurlijk krijgen ze het elke avond weer voor elkaar om 3000 magen te vullen. Voor ons een lesje in nederigheid. Het enige waar wij verantwoordelijk voor zijn is het op tijd de mensen voorzien van hun eerste of tweede gang. De zes belangrijkste woorden hebben we snel geleerd. Primo, secundo, aqua, prego, grazie en arrivederci.

Moe, maar voldaan begeven we ons vervolgens naar het avondgebed in de kerk van de Sant’Egidio gemeenschap en worden gastvrij onthaald met koffie of water. We kunnen een half uurtje bijkomen, totdat om elf uur de klok wordt geluid. Nog steeds luid en druk pratend lopen de mensen naar de deur die toegang geeft tot de kerk. Het heeft veel weg van hoe het er in een Pinkster- of Evangelische gemeente in Nederland aan toe gaat. Alles mag en alles kan.

Maar zodra we de deur naar de kerk door zijn, lijkt het alsof we in een andere wereld komen. De mensen zijn stil en eerbiedig. De kerk is koel en sfeervol verlicht. Iedereen zoekt een plekje. We zingen de prachtigste liederen, een aantal gebeden wordt volgens een vaste liturgie uitgesproken. Hun God is een heilig God. De rillingen lopen ons langs de rug en dit komt niet door de koelte in de kerk. Nauwelijks twintig minuten later staan we weer op straat in de zwoele zomeravond. Morgen een nieuwe dag.




http://www.santegidio.org/