Dobbeljoeki

De Groote Beer, waarop mijn ouders in 1956 naar Canada vertrokken.


In 1956 zijn mijn ouders naar Canada geëmigreerd. Ze gingen mee in de grote, naoorlogse golf avontuur- en gelukzoekers. Vrienden die een aantal jaren eerder al de oversteek hadden gemaakt, stonden financieel borg. Zij stonden klaar voor de eerste opvang. Voordat ze vertrokken moest er nog even getrouwd worden. De enige mogelijkheid daarvoor was 4 mei. Elf jaar na de bevrijding was dit een vreemde datum, maar het kon niet anders.

Een jaar of twee later spatte de roze wolk van het avontuur behoorlijk uit elkaar toen mijn vader ernstig ziek werd. Een ontstoken blindedarm werd niet onderkend. Infectie en een doorgebroken appendix waren het resultaat. Er volgde een spoedoperatie waarbij de milt en appendix werden verwijderd. Ziektekostenverzekeringen en zorginstanties stonden in de kinderschoenen. Inkomen was er nauwelijks meer.

Mijn moeder was zwanger van mijn zus. Om de problemen het hoofd te kunnen bieden kwamen mijn opa en oma over naar Canada om bij te springen. Mijn oma hielp in huis en mijn opa ging werken. Nu was dit voor hun absoluut niet eenvoudig. Mijn opa was net gepensioneerd politieagent. Beide spraken en verstonden nagenoeg geen Engels. Met handen en voeten en een grote dosis doorzettingsvermogen konden ze zich toch redden.

Mijn oma verbasterde Nederlandse woorden en zinnen tot Engelse uitdrukkingen. Met nog een vleugje Gronings erbij leverde dit soms hilarische uitspraken op. Zo begroette zij eens de bakker die aan de deur kwam met:
“Hai bagger.”
Door haar onschuld leverde dit echter nooit kwade gezichten op.

Mijn zus werd geboren in Kitchener in het KW (Kitchener Waterloo) Hospital. Thuisbevallingen kende men in Canada niet. Toen iemand mijn oma vroeg waar mijn moeder en zus lagen, was haar antwoord een verdraaiing en verbastering van KW (uit te spreken in het Engels als Kay – double U):

“Dobbeljoeki.”