Rookgordijn

“Mevrouw, u weet mijn naam niet en ik de uwe niet. Dat moeten we zo houden.”
De uiterlijk goed verzorgde, chic geklede man en de vrouw zaten achter in het grand café aan een tafeltje apart. De man was rustig en straalde gezag uit. De vrouw keek zenuwachtig om zich heen, alsof ze een slecht geweten had.
“Neemt u deze mobiele telefoon. In de namenlijst staat één nummer geprogrammeerd. Belt u dat ieder uur vanaf nu om ons op de hoogte te houden. Als de opdracht is voltooid, moet u het toestel vernietigen.”
“Oké,” zei de vrouw.
“Tenslotte willen mijn opdrachtgevers nog enkele dingen van u weten. Een maand geleden is het immers mis gegaan en dat risico willen we niet weer lopen. Ten eerste: er is absoluut geen gevaar voor de volksgezondheid?”
“Geen enkel gevaar,” verzekerde de vrouw hem, ondertussen ongemakkelijk om zich heen kijkend.
“Prima. Ten tweede: u weet zeker dat de windrichting zodanig is en blijft, dat er voor ons eigen land geen gevaar dreigt voor de periode van drie weken?”
“Ja, dat weten we zeker. De windrichting op zes kilometer hoogte zal de komende drie weken gewoon westelijk zijn. Geen twijfel mogelijk.”
“Akkoord,” zei de man “dan zijn we uitgepraat en wens ik u veel succes. En niet vergeten ieder uur te bellen.”

De twee zwarte four-wheel drives maakten zich langzaam los van de grimmige contouren van de hoofdstad. Het was één uur ’s nachts en de schemering was juist overgegaan in complete duisternis. Over drie uur zou het al weer licht gaan worden. De auto’s reden snel. Ze mochten geen tijd verliezen. Eenmaal op de A1 gaven ze vol gas. Veel verkeer was er niet op de weg en dat was maar goed ook. Hoe minder aandacht hoe beter. Na vijftig kilometer draaiden ze in volle vaart een zijweg op. Dit was een weg met veel steenslag en kuilen. Met aangepaste snelheid reden ze nog een kleine zeventig kilometer verder. Dit kostte hun een dik uur.

Op de plaats van bestemming, onder aan de berg, stond de derde auto hen al op te wachten. Vijf mannen en twee vrouwen stapten uit de drie auto’s. Er werd geen woord gewisseld. Iedereen wist precies wat van hem of haar werd verwacht. Twee zware kisten werden uit de auto’s getild en tien meter verderop neergezet bij een in de haast geplaatst hek.

Eén van de vrouwen haalde een telefoon uit haar jaszak, zocht het voorgeprogrammeerde nummer en belde.
“Zegt u het maar,” zei een zware mannenstem.
“We zijn op de plaats van bestemming. De lading wordt nu aangebracht.”
“Uitstekend.”
Het gesprek werd beëindigd.
Intussen hadden de andere mensen de twee kisten geopend. Uit elke kist werden drie pakketten gehaald. De ontstekingsmechanismen werden geactiveerd. Vervolgens werden de pakketten aan een koord in de drie gaten in de grond neergelaten, in elk gat twee. Zonder verder een woord te zeggen ging iedereen weer in de auto’s zitten. Ze begonnen direct aan de terugreis. In het oosten begon het al weer licht te worden.

Toen de auto’s de snelweg weer waren opgedraaid, hoorden de mannen en vrouwen een diep gerommel. De weg leek te trillen onder de wielen van de auto’s. Eén van de vrouwen glimlachte, pakte de telefoon en belde voor de laatste keer het bekende nummer.
“Ja?”
“Missie volbracht,” sprak de vrouw.
“Dank u,” zei de man aan de andere kant van de lijn opgelucht.

“Excellentie,” zei een zware mannenstem, “de opdracht is uitgevoerd zoals u wilde. Binnen drie dagen zullen de West-Europese landen zware financiële verliezen lijden door deze uitbarsting.”
“Dank u,” zei de minister van Financiën. Hij draaide zich naar het raam van zijn luxe appartement en keek uit over de vroege ochtend in Reykjavik, waar het leven langzaam op gang kwam. Hij glimlachte tevreden.


Geschreven naar aanleiding van de vulkaanuitbarsting op IJsland en de financiële crisis.