Uncle Kurt

Ik kan me het leven in Canada niet voorstellen zonder uncle Kurt. Waarschijnlijk heeft hij niet de volledige vijf jaren dat ik vanaf mijn geboorte daar woonde, bij ons doorgebracht. Maar hij heeft er voor mij altijd bijgehoord. Ik heb geen idee waar hij vandaan kwam, zijn naam verraadt een duitstalige achtergrond. Mijn ouders hebben nog enkele oude foto’s waar hij op staat. Een verlegen man met zwart, achterovergekamd haar.

Uncle Kurt was onze buurman, eerst onze beneden-, daarna onze bovenbuurman. Of in omgekeerde volgorde, dat weet ik niet meer. Vreemd, op een gegeven moment hebben mijn ouders dus met hem geruild van huis. En of hij nu bij ons of wij bij hem woonden, is mij ook niet bekend.

Er was alleen uncle Kurt, daar hoorde geen auntie bij. Hoelang hij al in Canada woonde, wat voor werk hij deed, of hij nog familie had? Ik heb geen idee. Deze vragen zouden best door mijn ouders beantwoord kunnen worden, want ze leven beide nog. Maar, weet je, ik laat het lekker zo. Het heeft iets mysterieus.

Totdat natuurlijk iemand via Spoorloos op zoek is naar zijn of haar halfbroer en vervolgens bij mij terecht komt. Of mijn ouders aan het einde van hun leven tegen mij zeggen:
“We moeten je ook iets vertellen….”
Als dat zou gebeuren, dan zou ik het mysterie uncle Kurt willen oplossen.

Het enige tastbare wat van hem is overgebleven is een rood met witte raceauto, die ik met Kerstmis van hem heb gekregen. Deze heb ik nog steeds. Als je er mee rijdt maakt hij een diep brommend geluid. Hij heeft de tand des tijds glorieus doorstaan. Zo wordt speelgoed tegenwoordig niet meer gemaakt.