Earth Hour 2011

Het alarmgeluid voor de hoogste paraatheid schalde al tien minuten lang uit de luidsprekers. Bemanningsleden van matroos tot kapitein liepen over de gangen en zorgden ervoor dat burgers zich in hun leefruimtes terugtrokken.

“Attentie, nog vijf minuten tot aardetijd twintig-dertig GMT. Alle officieren naar de brug. Herhaling. Alle officieren naar de brug. Nog vijf minuten.”

Het moederschip, De Terugkeer 5, lag stil na de zojuist uitgevoerde ruimtetijdsprong. De gehele vloot wachtte tot het bevel voor de laatste sprong zou worden gegeven. In deze vijf minuten had iedereen aan boord zijn of haar eigen gedachten. De stilte voor de storm. De spanning was voelbaar.

Na eeuwenlange voorbereiding was het moment aangebroken waarnaar alle mensen van klein tot groot op hun eigen manier hadden uitgekeken. In hun gedachten waren de pioniers die zestig aardejaren lang op Aarde waren geïnfiltreerd in allerlei instanties en organisaties. Zij hadden de terugkeer mede mogelijk gemaakt.

Herinneringen aan de kolonieplaneten kwamen boven.
Aan de beginperiode van de kolonisatie. Het verwerken van het verdriet en het rouwen om de verloren Aarde.
Aan het besef dat terugkeer naar het verleden van de Aarde noodzakelijk zou zijn om te waarschuwen.
Aan de wetenschappers, astronomen, werktuigbouwkundigen, natuurkundigen en biologen, die de plannen hadden gemaakt.
Aan de mensen die achthonderd jaar eerder waren begonnen met de bouw van De Terugkeer 1. Het schip dat zestig aardejaren geleden de pioniers naar de Aarde had gebracht.
En aan de eeuwen daarna waarin de mensheid erin was geslaagd de grote terugkeer voor te bereiden.

Het grootste probleem was geweest de juiste aardedatum en tijd te plannen. En het zorgen voor het beste verrassingseffect. Duisternis op Aarde zou essentieel zijn voor het slagen van de missie. Totdat één van de pioniers het briljante idee had gekregen om te beginnen met Earth Hour, het gedurende één uur uitschakelen van de verlichting op Aarde.

Onder het mom van energiebesparing en bewustwording bij de aardbewoners over het voortbestaan van hun planeet, werd een wereldomvattende campagne opgezet. En nu, na drie jaargangen, was Earth Hour zo een succes geworden dat De Grote Terugkeer kon plaatsvinden ruim anderhalf jaar voor de vernietiging van de Aarde in december 2012. Deze tijd zou nog hard nodig zijn om aan de huidige bewoners de komst van de kolonisten uit de toekomst uit te leggen en om de evacuatie voor te bereiden. Het feit dat de kolonisatie wel degelijk heeft plaatsgevonden, bewijst dat dat gelukt is.

Het doel van de terugkeer zou niet zijn om de vernietiging van de Aarde te voorkomen. Het zodanig ingrijpen in het verleden zou tot onvoorziene calamiteiten kunnen leiden en de delicate balans in het omniversum kunnen bedreigen. Nee, waarschuwen en voorbereiden, zodat de kolonisten hun eigen toekomst veilig konden stellen. Dat zou de tijdcirkel rond maken.

Op de brug hadden de officieren geen tijd voor bespiegelingen over het verleden en de nieuwe toekomst. De laatste sprong moest worden voorbereid.

“Alles in gereedheid voor de laatste sprong, Admiraal.”
“Uitstekend. Uitvoeren.”
“Jawel, Admiraal.”

Op het moment dat op 26 maart 2011 Earth Hour begon, drong De Terugkeer 5 met de gehele vloot door in de dampkring. Een uur later zouden alle schepen veilig zijn neergedaald in de diepste diepten van de Pacific.