Fietsvakantie

Wij hebben altijd tegen elkaar gezegd:
“Als we kinderen krijgen, dan willen we gewoon blijven doen wat we altijd doen.”
En daar hoort een fietsvakantie ook bij. In de tien jaar dat we samen zonder kinderen waren, gingen we regelmatig op de fiets met vakantie. Twee weken langs de westkust van Ierland, met vrienden met een kind van één jaar door Frankrijk, met z’n tweeën door Noord-Brabant en Duitsland. We hebben het gedaan en het is de leukste manier van vakantie houden.

Nu is onze zoon voor de zomer één jaar geworden en de plannen voor zijn eerste fietsvakantie zijn door ons gemaakt. De fietsen zijn zo goed als nieuw, Koga Miyata hybrides. Een comfortabel en veilig kinderzitje achterop. Voor de bagage hebben we een Bob gehuurd. Dit is een eenwielige aanhanger met een laag zwaartepunt, waarmee je lekker off-the-road kunt rijden zonder problemen. We hebben voor deze gelegenheid zelfs een nieuwe tent gekocht, een tunnel met twee slaapcabines, een vis-à-vis. Lichtgewicht kampeerspullen hebben we nog van onze vorige fietsavonturen. Alles is dik voor mekaar.

De camping in Zeeland is gereserveerd, bij de boer. Dus niet te luxe, zoals het hoort. Voor de eerste nacht onderweg hebben we een trekkershut geboekt, op zo’n negentig kilometer van ons huis. Dat is te doen. Deze twee concessies hebben we gedaan. Het liefst zouden we wegfietsen en wel zien waar de weg ons brengt. Maar met een kind van één, hoewel hij zeer gemakkelijk is, denken we dat dit onverstandig is.

We hebben er zin in. ’s Ochtends vroeg gaan we op weg vanuit de voordeur. De lucht is grijs, de temperatuur valt tegen. Er staat een stevige westenwind. Binnen het uur begint het kind al te dreinen en de eerste regendruppels vallen. De regenpakken gaan aan. Tussen Noord-Brabant en Zeeland moeten we een grote brug over. We fietsen in de regen tegen de wind in, over een smal fietspad langs de snelweg. Leuk is anders. Het kind protesteert. Hij lijkt te vragen:
“Moet ik dit leuk vinden?”

Om zes uur ’s avonds moeten we nog dertig kilometer tot de trekkershut. We besluiten om een hapje te eten ergens bij een Chinees. Het moet wel snel want we moeten verder. Om negen uur bereiken we in de stromende regen onze hut. Moe, maar met een gevoel van trots. Wat is dit toch leuk en avontuurlijk, zo’n fietsvakantie. Morgen is het vast beter weer. En onze zoon heeft het fantastisch gedaan.

De volgende ochtend regent het nog steeds. Het is zelfs de hele nacht niet droog geweest. Gelukkig is het vandaag maar tachtig kilometer naar de camping. We besluiten te vragen of we een dagje kunnen blijven en dat kan. Gelukkig, de boel kan drogen. Het regent de hele dag en de volgende nacht.
’s Morgens kijkt Johanna naar buiten en zegt zomaar:
“Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga naar huis!”
Nou ja, zeg. Dat kan toch niet? Dat hadden we niet afgesproken. We moeten dit doen, dat hebben we onszelf toch beloofd? Maar ze is onvermurwbaar. Met lood in de schoenen geef ik toe. Wat een afgang.

De camping wordt afgebeld en we fietsen naar het dichtstbijzijnde treinstation. De Bob blijft achter, die mag niet in de trein. Die halen we later wel op. Aan het einde van de middag zijn we al thuis. Johanna pakt de krant en zegt:
“Zo, even kijken waar het mooi weer is. Ja, Bretagne, daar gaan we heen.”
Die zelfde avond nog wordt de Bob gehaald van het station. De volgende ochtend gooien we alles wat we op de fiets hadden in de auto. Slechts één extra ding gaat mee: een campingbedje voor onze zoon.
In Bretagne hebben we een fantastische vakantie gehad op een echte familiecamping dichtbij zee.
Aaaaarrch.