Ik heb het ook moeilijk

“Meneer Koster? Komt u maar, mag ik John zeggen, trouwens? Ik ben Theo.”

“Ja hoor, heb ik geen moeite mee.”

“Fijn. Hoe is het gegaan na vorige week?”

“Ja, gaat wel. Misschien is het nog te vroeg om daar nu al iets over te zeggen. Ik voel me nog steeds kloten.”

“Dat is heel begrijpelijk en dat mag ook, John. Vergeet niet, je hebt ook wel wat meegemaakt.”

“Weet ik. Ik probeer dat iedere keer tegen mezelf te zeggen. Soms denk ik, kom op man, stel je niet aan. Het volgende moment zak ik dan weer in een diepe put.”

“Eén ding, hè, vecht niet tegen dat rotgevoel. Laat het maar komen. Je zult daar toch doorheen moeten. Kunnen jullie hier samen over praten?”

“Niet echt. Mijn vrouw is veel met zichzelf en de kinderen bezig.”

“Ze is vorige week uit het ziekenhuis gekomen, toch? Dan zou het nu wel beter moeten gaan. Je moet niet vergeten, John, vrouwen zijn geschapen om kinderen te krijgen. Ze kunnen meer pijn verdragen, hun lichaam is er voor gebouwd. Voor ons, vaders, is dat anders. Van oudsher zijn we jagers, geldverdieners, die zich niet met de opvoeding bezighouden. Nu, in deze tijd, wordt er veel, te veel naar mijn mening, van vaders verwacht. Jij moet je grenzen aangeven. Communiceren.”

“Ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen, vader worden. Ik wil gewoon drie keer sporten in de week. Een biertje of filmpje pakken met mijn vrienden. Maar ik trek het niet meer, om ’s avonds weg te gaan. Die kinderen huilen maar en huilen maar. ’s Nachts twee keer uit mijn bed, kloten is het. En de volgende dag moet ik weer gewoon werken. Daar wordt niet aan gedacht.”

“Dit is goed, John, gooi het er maar uit. Maar doe dit thuis ook, hè. Jij bent ook belangrijk. Jij hebt het ook moeilijk. John. Moet je luisteren. Ik merk toch bij jou dat er sprake is van het begin van een depressie. Onderzoek heeft uitgewezen dat vaders dat ook hebben na de geboorte van een kind. Vrouwen krijgen het ook, soms. Maar dat komt door de hormonen. Dat noemen we een postnatale depressie. Dat gaat meestal over na een paar weken. Voor vaders zouden we dat een post-papa-tale depressie kunnen noemen. Dus, ik wil maar zeggen, je bent niet de enige. De tijd is om, volgende week zelfde tijd?”

“Graag. En bedankt, Theo.”


Naar aanleiding van een artikel in Trouw over postnatale depressie bij vaders.
Ach, gossie toch!