Kaaschippies en nobubbels

Wat is het toch heerlijk dat kinderen van zes zo voorspelbaar zijn en behoefte aan regelmaat hebben. Sinds een aantal weken speelt zich op zaterdagavond een vast ritueel af. Dit begint zich al dagen van te voren af te tekenen.
“Pap, mogen we zaterdag weer laat opblijven?” vraagt Hanne.
“Ja hoor.”
Hanne: “Met kaaschippies?”
Lot: “En nobubbels?”
“Natuurlijk.”

De zaterdagen zijn bij ons gevuld met veel heen en weer rijden met de auto en op de fiets. Dit begint al ’s ochtends vroeg. Om half acht opstaan, omdat Lot om half negen op het voetbalveld moet staan.
Zo rond elf uur zijn we dan weer thuis. Vóór twaalf uur worden enkele bolletjes met knakworst, met mayo, ketchup en/of curry naar binnen gewerkt. Bekertje melk erbij. Seb moet immers om half één op scouting zijn. Ik ben dan om één uur weer thuis. Om kwart voor twee stappen we op de fiets om de meiden naar hun scouting te brengen. Meestal fietsen wij, kinderloos, nog even gezellig naar de stad. Even winkelen, naar de bieb of een ander noodzakelijk ding doen, tot slot een biertje of koffie bij de Ugly Duck. Veel tijd hebben we niet, want om vier uur moeten we terug bij de scouting zijn. Onze zoon wordt daarna nog met de auto gehaald om vijf uur. Half zes thuis, even uitblazen en dan meestal pannenkoeken bakken. Bij hoge uitzondering eten we iets anders.

Lot en Hanne zijn dan al ongeduldig. De televisie gaat aan. De meiden op de bank, pa er tussenin. Johanna en Seb ieder in een stoel.

“Wanneer krijgen we nou kaaschippies?”
“En nobubbels?”
“Om half acht.”

Het grote feest gaat beginnen: mijn vader is de beste! Vier vaders met elk een kind strijden om de titel wie de beste, de sterkste en de slimste vader van Nederland is. De vaders moeten alle onderdelen van het spel doen en dit vergt van hun het uiterste. De kinderen staan er maar een beetje bij aan te moedigen. Drie teams zullen afvallen. Aan het einde blijft er één vaderkindstel over, dat de grote finale gaat spelen: vader moet met een honkbalknuppel een door een pvc-pijp naar beneden rollende meloen tot moes meppen. Dat valt niet mee. Soms lukt het, net zo vaak niet. Lukt het, dan heeft het kind de droomprijs gewonnen. De jongens kiezen vaak een spelcomputer, de meisjes een fotoshoot.

Het mooiste van dit uurtje televisie is, dat het wordt gepresenteerd door onze Yolanthe. Dus tegen acht uur zijn de kinderen blij en papa ook.