Stukjes of pelei

De zondag, zeker de ochtend, is voor ons een rustdag. En die houden we in ere, zolang we er allemaal nog plezier aan beleven. Traditiegetrouw genieten wij op de zondagochtend van ons superontbijt. Tradities binnen ons gezin zijn nooit beklemmend. Ze geven zekerheid en houvast. Ze hebben ook iets geheimzinnigs. Woorden en uitdrukkingen zijn alleen bij ons bekend. Buitenstaanders snappen er niets van. Dat is een veilig en tegelijk spannend gevoel.

“Stukjes, of pelei?”
“Stukjes.”
“Ook stukjes.”
“Ik pelei.”
“Ook spek?”
“Ja.”
De uitslag voor vandaag: vier stukjes, één pelei en vijf spek.

De basis voor het superontbijt is ei en spek. Ei komt in twee verschillende vormen: scrambled en gekookt. Spek wordt gebakken. Pistoletjes en soms croissantjes uit de oven, beschuiten, ontbijtkoek, crackers. Glaasje jus, wel zonder velletjes, of multifruit er bij. In het seizoen hebben we aardbeien met slagroom, af en toe een mango.

Iedereen kent zijn of haar taak. Daarover is geen discussie. Net als met het inpakken van de vakantieauto en het op de camping opzetten en leefklaarmaken van de tent.

“Lot, zet je een muziekje op?”
“Oké, wat?”
“Doe maar iets rustigs, Iona of Capercaillie.”
“Of de Vliegende Speeldoos?”
“Mag ook.”
“Neem je de flipper even mee naar de tafel?”

Rond half elf is de eettafel van tweemeterzestig veranderd in een slagveld. De vloer eronder bezaaid met stukjes en pelletjes.

“Han, wat heb jij goed gegeten, zeg. Meer dan Lot.”
“Ja, maar we hebben vanmorgen van maag geruild.”
“Kopje koffie?”
“Heerlijk.”
“Met koffiemelk of gestampte melk?”