Over mij

Mijn foto
Groningen, Netherlands
Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.

maandag 18 oktober 2010

Eenzaam




De pijn
van eenzaam zijn
drukt
als een steen
in mijn binnenste.

De leegte
schreeuwt zich
een weg naar buiten.




(c) Beeldhouwwerk "Eenzaam" door Hilde

donderdag 14 oktober 2010

Mr Riley

Het is begin maart 1972.
In het Nieuwsblad van het Noorden staat de volgende aankondiging:

Op zaterdag 1 april 1972 zal Mr Riley uit de Verenigde Staten een demonstratie bowlen geven in het Bowlingcentrum aan het Gedempte Kattendiep in Groningen.

Mr Riley speelt in Amerika in de hoogste divisie en staat al jaren aan de top.
De directeur van het Bowlingcentrum is een goede bekende van Mr Riley en is trots en blij dat hij hem heeft kunnen overhalen naar Groningen te komen.

Wilt u een hoogstaand staaltje bowlingkunst zien, kom dan naar Groningen op zaterdag 1 april. De demonstratie begint om 14:00 uur. De toegang is gratis.


Mijn vader is een goede bekende van de directeur van het Bowlingcentrum en is altijd in voor een goede grap. Omdat hij tien jaar in Canada heeft gewoond, voortreffelijk Engels spreekt en een aardig potje kan bowlen, is mijn vader de aangewezen persoon. De details worden in een voorafgaand gesprek goed doorgenomen. Er wordt niets aan het toeval overgelaten. De mensen die achter de coulissen aan de touwtjes moeten trekken zijn geïnstrueerd.

Op zaterdag 1 april is het druk in het Bowlingcentrum in Groningen. Mensen zijn uit het gehele land toegestroomd om Mr Riley aan het werk te zien. Zodra mijn vader in ruitjesbroek en streepjesshirt op de baan staat om de eerste bal te gooien, verstomt het geroezemoes. Keurig draait de bal vanaf de rechterkant naar het midden. De middelste kegel wordt net gemist. De mensen achter de baan, onzichtbaar voor het publiek, trekken op het juiste moment alle kegels omver. De eerste strike is binnen. Het publiek heeft niets in de gaten en oeht en aaht van bewondering. Zolang Mr Riley de bal niet in de goot gooit gaat het uitstekend.

Na een eindscore van 284 is het tijd voor vragen stellen en handen schudden. Eén meneer, speciaal voor Mr Riley uit het westen van het land gekomen, kijkt enigszins verbaasd naar de schoenen van mijn vader, die gewoon uit het rek van het Bowlingcentrum komen. Hij vraagt of het niet gebruikelijk is voor een professioneel bowler zijn eigen schoenen en bowlingbal mee te nemen. Mijn vader bedenkt zich geen moment en antwoordt:

“I left my shoes and my balls in the States.”

Als de directeur aan het einde van de middag vertelt dat het allemaal een grap is, neemt iedereen het sportief op. Behalve die ene meneer.


Ter ere van mijn vader, die overmorgen 80 jaar wordt. Gefeliciteerd Dad.

dinsdag 12 oktober 2010

Herfsthaiku

Lage zon werpt van
bomen en vroege vogels
lange schaduwen

Op groene velden
spelen witte wieven hun
koude ochtendspel

maandag 11 oktober 2010

Onduigend

Vroeger was
ik klein
en onduigend
Ik deed de cd
in me mond
en ik deed
de radiejo heel
hard aan
ik dansde op de
muuziek


geschreven door Lot op 10-10-10