Over mij

Mijn foto
Groningen, Netherlands
Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.

donderdag 9 oktober 2014

Dat mag niet

Zaterdag zou de laatste zomerse dag worden. Een goede gelegenheid voor ons om een rondje provincie te fietsen. Na de kinderen bij scouting te hebben afgeleverd aan het Reitdiep fietsen wij door richting Garnwerd. We hebben de wind in de rug en peddelen rustig over de bekende fietspaden en B-weggetjes door de mooiste dorpen van de provincie Groningen. Het terras van Café Hamming is het doel.

Het lijkt alsof ik deze drie woorden de laatste tijd vaker hoor: dat mag niet. Misschien let ik er meer op. Het is net als met een nieuwe auto. Heb je een bepaald type aangeschaft, dan zie je deze ook regelmatig rijden.

In Nederland mag veel niet. We hebben overal regels voor. Gisteren hoorde ik het ongelooflijke verhaal dat vanaf 1 januari 2015 kalveren, die bestemd zijn voor consumptie en lichter dan 36 kilo en/of ouder dan 35 dagen zijn, geweigerd worden op verzamelplaatsen. Het gevolg is dat kalveren die te licht of te oud zijn dan maar worden vernietigd.

‘U hebt een kalfje van 34 kilo? Dat mag niet.’

Ik maak mij er ook schuldig aan. Thuis en op mijn werk. Ik ga de thermometer in mijn eigen gedrag en dienstverlening steken. Mezelf een spiegel voorhouden. Elke keer als ik mezelf hoor zeggen:

‘Dat mag niet’, ga ik nadenken:

‘Waarom zeg ik dit nu? Is het wel terecht? Heeft mijn kind of mijn klant wellicht een punt?’

We zijn geneigd te hechten aan bestaande, vertrouwde werkwijzen. Maar de wereld verandert. Het enige dat blijft is de verandering. Ik moet voortdurend zaken zelf regelen. Het wordt niet meer voor me gedaan. Ik ben verantwoordelijk. Informatie wordt mij niet meer aangeleverd. Ik moet het zelf halen. Ik kan het niemand kwalijk nemen als ik iets mis. Alleen mezelf.

Het is druk op het terras. De plekjes in de zon zijn bezet. We vragen de serveerster of we een tafel mogen verschuiven zodat wij in de zon kunnen zitten.

‘Dat mag niet. De tafels laten we staan.’

We pakken twee stoelen en zetten ze in de zon. Onze drankjes en hapjes houden we wel in de hand. Over stoelen verplaatsen heeft ze niets gezegd. Dat mag wel.