Over mij

Mijn foto
Groningen, Netherlands
Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.

maandag 16 augustus 2010

Denk om de kinderen



Het is half twaalf ’s avonds. Het is zojuist opgehouden met regenen. Onze poncho’s hebben we uitgetrokken. Ik worstel en kreun mij een weg terug naar de parkeerplaats. Deze terugtocht is langer dan de heenreis zo’n veertien uur geleden was. Ik heb natte voeten en ik probeer de moed er in te houden door te lopen op het ritme van het liedje dat zich in mijn hoofd heeft vastgeketend. Het liedje vertelt dat het toch eigenlijk maar een kleine wereld is. Ik ben het daar niet mee eens. De parkeerplaats lijkt nog mijlen ver weg.

Als toefje slagroom op de vakantie hebben we op een uur treinen vanaf Parijs op een legbatterijcamping voor Zonnige Vakanties een stacaravan gehuurd voor drie nachten. Een dag Parijssnuiven zit er al op. Vandaag was Eurodisney aan de beurt. Morgen gaan we weer naar huis.

Om het voor de kinderen niet te vermoeiend te maken allemaal, hebben we gisteren in Parijs rustig aan gedaan. Om zoveel mogelijk te kunnen zien en beleven hebben we gebruik gemaakt van de metro en de batobus. Als een stel Japanners hebben we foto’s gemaakt voor de Notre Dame, de Eiffeltoren, de Sacré Coeur en de Arc de Triomph, om thuis bewijs te kunnen leveren dat we dit werkelijk in één dag hebben gedaan. Gisteravond om half elf waren we terug in onze caravan, hopend dat de kinderen genoeg energie over zouden hebben voor de dag van hun leven.

Kwart over negen vanochtend zaten we in de auto. Kwart over tien liepen we het park in, onze ANWB-kortingskaarten ingewisseld voor echte toegangskaartjes. Met de kinderen spraken we af dat we voldoende pauzes zouden nemen, om uit te rusten en bij te tanken. Bij de eerste de beste attractie “Thunder Mountain” stonden we gelijk drie kwartier in de rij. Gedeelde smart is halve smart. Toen wij, uitgelaten door deze belevenis, de attractie verlieten, was de wachttijd uitgegroeid tot zeventig minuten.

Achttien attracties voor jong en oud, twintig winkeltjes, flesjes drinken, hotdogs, kopjes koffie, een heus diner later en vele honderden euro’s lichter, restten ons alleen nog de parade en het afsluitend vuurwerk. En toen begon het te regenen. Op de valreep hebben we vijf regenponcho’s aangeschaft voor dertig euro. Van het vuurwerk was niet veel te zien en het paleis van Doornroosje was in rook gehuld, maar dat mocht de pret niet drukken.

Zingend en huppelend lopen onze dochters van zeven jaar voor ons uit naar de uitgang. Onze zoon van dertien en wij, goede veertigers, strompelen achter hen aan.
“Hé, denk alsjeblieft om ons. Wij zijn kapot. En we moeten morgen nog naar huis rijden.”

donderdag 12 augustus 2010

woensdag 11 augustus 2010