Samen negeneneenhalve pond

Op de zevende verjaardag van onze dochters kom ik bij het uitmesten van mijn portemonnee een briefje tegen. Eigenlijk is het een plaketiket. Een witte sticker op geel papier, dubbelgevouwen. Er staat op:

1) Lot 2387
was no 2
in buik

2) Hanne 2463
was no 1
in buik

Mijn gedachten gaan terug naar het moment waarop dit briefje is geschreven.
Het is 17 mei 2003, 9 uur ’s ochtends, Martiniziekenhuis in Groningen. Onze dochters zijn zojuist geboren.

We hadden hier niet moeten zijn. Pas over zes weken volgens de planning. Maar ja, de kinderen waren niet tegen te houden. En net als bij onze oudste liep de bevalling de afgelopen 24 uur allesbehalve gesmeerd. Een déjà vu nachtmerrie. De weeën kwamen niet op gang en er was onvoldoende ontsluiting.

We hebben het idee dat er veel te lang wordt aangemodderd, geëxperimenteerd. De assistent komt regelmatig de harttoontjes van Hanne, die is ingedaald en dus onderin de buik ligt, controleren. Krijgt ze weer een vishaak in haar kale hoofdje. Lot ligt vooralsnog geduldig te wachten en met haar lijkt het goed te gaan. Maar Hanne krijgt het benauwd. Er wordt veel gepraat, gefluisterd en heen en weer gelopen. De gynaecoloog wordt naar onze mening veel te laat opgeroepen. Alsof de assistent geen gezichtsverlies wil lijden.

Al vanaf het begin van de zwangerschap hebben we de deur van het ziekenhuis platgelopen. We wisten dat het twee meisjes zouden worden en we hadden hun namen al bedacht. Vlak voor de bevalling wisten we dat Hanne onder lag en Lot boven. Hanne zou dus als eerste worden geboren.

De gynaecoloog komt binnen en overziet de situatie. De beslissing is binnen twee minuten genomen. Keizersnede. Met ruggenprik. Ja, hèhè, dat zagen wij al lang aankomen. Hierna volgt een protocol waar ik bewondering voor heb, als je bedenkt dat een half uur later onze twee mooie dochters zijn geboren.

Achter het groene kleed zie ik niets maar hoor des te meer. Ongelooflijk hoe er in een mensenlichaam kan worden omgehakt als snelheid geboden is. Na een kwartier snijden, rukken en trekken, tilt iemand een kind aan beide enkels, met het hoofd naar beneden, omhoog en vraagt:
“Wie is dit?”
Alsof ik dat moet weten. Ik heb niet gezien welk kind er is uitgehaald. Twee minuten later volgt het tweede kind. Johanna en ik kijken elkaar aan en nemen snel de beslissing. Lot was de eerste, Hanne de tweede. Volgens ons precies zoals we het bedoeld hadden. Ik meld dit, aan wie weet ik niet. Een verpleegkundige ziet onze hulpeloosheid en zegt:
“Wacht maar, ik schrijf het even voor je op!”