Over mij

Mijn foto
Groningen, Netherlands
Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.

vrijdag 9 december 2011

330 Dust In The Wind


Ik heb een live uitvoering van Dust In The Wind van Kansas op de dubbel lp ‘Two For The Show’. Het nummer is uitgebracht in 1978. Ik hoorde van Kansas via een jongen met wie ik vakkenvulde in de supermarkt. Dat vakkenvullen had voor mij twee grote voordelen. Ik verdiende een aardig centje bij om muziek te kunnen kopen en het was een welkome afwisseling van het schoolwerk.

Op de dinsdag- en de vrijdagavond vanaf zes uur totdat het werk klaar was. Hard werken werd afgesloten met een beugel Grolsch. De gehele avond schalde onze favoriete muziek, die we zelf op cassette mochten meenemen, keihard door de winkel en was van een ander kaliber dan de Richard Clayderman en James Last die overdag te horen waren. Twee jongens hielden nogal van stevige rock, Kansas bijvoorbeeld. Ik moet eerlijk toegeven dat het mooie, rustige Dust In The Wind mij meer deed dan alle andere nummers bij elkaar.

De herinnering brengt me terug naar begin 1979. Inderdaad, dé strenge winter van 1979. Vele dorpen in het noorden van de provincie Groningen waren dagen afgesloten van de buitenwereld. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de sneeuw overal tussen de een en twee meter hoog lag. We konden niet naar school. Werken in de supermarkt kon wel, want die was bij ons om de hoek. Maar er was niet veel te doen. De aanvoer van goederen stagneerde. De voorraden waren danig geslonken. Mensen hadden al dagen gehamsterd, goed voorbereid op het einde der tijden leek het wel. Wat ik komisch vond was dat de kratten bier het eerst op waren.

In deze barre dagen kwam bij iedereen in de wijk het wij-gevoel naar boven. We hielpen elkaar. Politiemensen die op de gevaarlijkste kruispunten het weinige verkeer regelden, werden door omwonenden voorzien van koffie en snert. We werden ons bewust van onze nietigheid in het grote omniversum. We zijn uiteindelijk slechts Dust In The Wind.

4 opmerkingen:

  1. Leuk, zo'n herinnering! Ik was net met de laatste rijdende trein vanuit het noorden ontsnapt. Gestaan van Heerenveen tot aan Delft.


    brrrgers

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi om te lezen. Het plaatje heb ik aangeklikt in de veronderstelling dat ik dan muziek te horen kreeg. Helaas, dat was niet het geval.
    Is er iets misgegaan of is het slechts een kiekje?
    Als je niet weet hoe je muziek moet toevoegen, kan ik je misschien helpen. Mail me even op marja@fobo.nl.
    Fijn weekend.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb het sneeuwboek in de kast. Wij in de stad legden collega's uit de buitenwijken te slapen en namen diensten over van mensen die er niet meer door konden komen. Verbroedering alom.
    En er werd inderdaad flink gehamsterd, niet alleen bier, koffie werd ook schaars.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dust in the Wind maakte dat ik een hele elpee kocht, waarvan ik alleen dat ene nummer zo mooi vond en nog steeds vind. De rest van elpee vind ik helemaal niets, maar dat mocht en mag de pret niet drukken. Zo heb ik er nog een heleboel 'op de plank' staan, elpee's die ik voor één enkel nummer heb gekocht. Dierbare herinneringen heb ik aan een tijd dat ik samen met - toenmalige -goede vriend R. avonden lang 'enkele nummers' draaide en weg droomde. Mooie tijd was dat.

    BeantwoordenVerwijderen