Ik was zestien en ik had genoeg geld gespaard met het werken in de supermarkt, zodat ik mijn eigen pick-up kon kopen. Dit was een alles-in-een pick-up met versterker. Nog geen radio en cassettedeck. Een paar eenvoudige boxen er bij. Ik was zo trots.
Op school was ik door een aantal vrienden al bekend gemaakt met popmuziek. De eerste lp die ik aanschafte, bij Elpee in de Steentilstraat, was Hotel California van The Eagles. Ik denk dat ik een jaar later twintig lp’s had, allemaal zelf betaald of gekregen op verjaardag en sinterklaas.
Het was mijn lust en mijn leven om op mijn kamer lp’s te draaien. Niet zomaar opzetten en dan een hele kant luisteren. Nee, mijn lievelingsplaten had ik om mij heen op de vloer uitgestald. Ik draaide dan van elke plaat één of twee nummers. Een DJ in de dop, niet dat dat ooit iets geworden is.
Ik was heel zuinig op mijn platen. Ik kocht zelfs nieuwe, beschermende binnenhoezen. Met een dymotang kneep ik strookjes met mijn naam, adres en telefoonnummer, die ik achterop de hoes plakte. En om de passie voor de lp’s compleet te maken, hield ik een kaartensysteem bij in een bruine doos. Elk nummer van elke plaat op een kaartje. Achterop hield ik door turven bij hoe vaak ik een nummer draaide.
Het kaartensysteem, dat ik jammer genoeg niet meer heb, bewees dat Wish You Were Here van Pink Floyd mijn favoriete nummer was. De gelijknamige lp was ook mijn eerste Pink Floyd plaat. Daarna volgden heel snel de anderen: Dark Side Of The Moon, Meddle, Animals, Atom Heart Mother, Ummagumma en als laatste The Wall. Mijn Wish You Were Here lp heb ik een keer uitgeleend aan een vriend. Ik kreeg hem terug met een dikke kras, precies op het titelnummer. Ik was ontroostbaar. Verhaal halen deed ik niet. Ik heb de lp gewoon opnieuw aangeschaft. Weer twintig gulden.
Een aantal jaren geleden heb ik opnieuw een draaitafel gekocht, zoals dat nu heet. Met USB-aansluiting. Mijn kist met lp’s heb ik altijd bewaard en is vijf keer meeverhuisd. De binnenhoezen zitten nog om de platen, de adresstrookjes nog achterop. Tot mijn grote verdriet kwam ik er achter dat al mijn Pink Floyd lp’s waren verdwenen. Een groot mysterie.
Wish You Were Here draai ik nog regelmatig, nu van cd. Thuis of keihard in de auto. De prachtige tekst, de eenvoud van het gitaarspel. Het nummer is precies kort genoeg om het iedere keer weer opnieuw te willen luisteren. Ik krijg er nog steeds een brok van in mijn keel.
leuk hoe ik meteen begin te zingen bij de titel;-) En wat een vreemde verdwijning!
BeantwoordenVerwijderenVind je het goed dat ik de link naar jouw stuk onder het mijne zet? (of doe je dat zelf anders even?) Zo kunnen we elkaars stukken terugvinden.
En prompt sta je er al, thx!
BeantwoordenVerwijderengoeie muziek keuze! en zulke lijsten maken echt mannelijk.
BeantwoordenVerwijderenmaar misschien had je "grammofoonplaten" staan op je verhuisbox? verhuizers stoppen graag onderweg om je platencollectie te doorzoeken. ( alleen die oude hoezen zijn al geld waard )
ik verzamelde vroeger -toen ik nog op school en later op unief zat- ook lp's, kocht ze ook met mijn spaarcentjes. Ik had een hele verzameling, heb ze allemaal weggegeven aan mijn broer, en vele heb ik nu teruggekocht op Cd. De Eagles waren ook één van mijn favorieten, bij Hotel California krijg ik nog steeds een kippevelmoment!
BeantwoordenVerwijderenprettig weekend, hilde
oh ja, ik vergeet nog te vermelden dat jouw nieuwe logjes niet verschijnen op mijn leeslijst (= waar alle updates van de blogs die je volgt staan). is lastig, want zo mis ik telkens jouw nieuwe posts, tenzij ik eraan denk om af en toe op jouw blog te gaan kijken. maar via de leeslijst vind ik het makkelijker, zo zie je wie iets nieuws gepost heeft en hoef je dat dan maar aan te klikken. ik heb er geen verklaring voor....????
BeantwoordenVerwijderenOok ik kocht menig plaat in de Steentiltstraat.
BeantwoordenVerwijderenWaaronder Hotel California.
@Hilde: geen idee wat er mis gaat. Hoor van anderen geen klachten hierover :-(
BeantwoordenVerwijderen