Over mij

Mijn foto
Groningen, Netherlands
Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.

woensdag 23 juni 2010

Ik ben vader

Gouda, de eerste week van juli 1997, gemeentehuis.

Als een trotse, niet al te jonge vader van 36, sta ik in de rij om aangifte te doen. Papieren in de hand, het bewijs dat mijn eerste kind echt is geboren. Ik ben al dagen in een euforische stemming. Dit uit zich in het als een pauw over straat lopen, mijzelf inbeeldend dat alle andere mensen het geluk aan mij kunnen aflezen. Het is alsof mijn zintuigen op scherp staan, alert om elke vorm van het willen delen in mijn vaderzijn gretig naar binnen te zuigen. De mensen die ik tegenkom lijken zelf ook blij en gelukkig.

“Goedemiddag, zegt u het maar.”

Luider dan noodzakelijk voor de mevrouw achter de balie om mij te verstaan, zeg ik:

“Ik kom aangifte doen van de geboorte van mijn zoon.”

Met een voor de omstanders ongetwijfeld irritante grijns op mijn gezicht, kijk ik om me heen. Heeft iedereen goed kunnen verstaan wat ik zei? Ik denk het wel, hoewel niemand reageert. Men is met zichzelf bezig, verzonken in eigen gedachten. De deftige meneer, die achter mij in de rij staat, vertoont een nauwelijks waarneembare glimlach. Hij heeft mij gehoord, dat kan niet anders. Het is een heer op leeftijd, begin vijftig vermoed ik. Hij zal mijn trotse gevoel herkennen van vroeger.

De mevrouw achter de balie controleert de gegevens en vult deze in op de computer. Ik wacht ongeduldig op de uitdraai. We nemen samen het formulier door of alles klopt. Ik ben klaar en doe een stap opzij om de heer achter mij ruimte te geven. Terwijl ik, zittend op mijn hurken, mijn spullen in de rugtas stop, zegt de baliemedewerkster:

“Goedemiddag, zegt u het maar.”

“Ik kom aangifte doen van het overlijden van mijn zoon,” hoor ik de man zeggen.

Het liefst zou ik van het aardoppervlak verdwijnen. Ik voel me rood worden. Mijn oren suizen en mijn hele lichaam voelt loodzwaar aan. Ik sta op en sla de rugzak over een schouder. Onbedoeld vinden onze ogen elkaar, de zijne lijken te zeggen: “Goed gedaan, kerel.” Ik zie geen boosheid of verwijt in zijn blik, alleen dezelfde glimlach op zijn vriendelijke gezicht. We knikken beide kort en richten ons weer op onze eigen zaken. Bij het gevoel van trots en blijdschap heeft zich gevoegd een besef van grote verantwoordelijkheid. Ik ben vader. Voor altijd.

4 opmerkingen:

  1. Wat een heerlijk verhaal. Wat fijn, dat ik je op deze manier kan volgen.
    Prachtige ava (fotooow) heb je!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi verhaal, leven en dood gaan onverstoorbaar hun gang.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Confronterend stukje! Wat heerlijk rustig zo'n eigen blog.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. een ontmoeting die terecht diepe indruk maakte, goed verwoord!

    BeantwoordenVerwijderen