Spaghetti

Vanavond is het weer eens tijd om spaghetti te eten. Een gerecht waar we allemaal van smullen. Spaghettisaus uit een pakje hebben we lang geleden afgezworen. Deze maken we zelf. Toegegeven, een aantal ingrediënten voor deze eigengemaakte saus komt wel uit een pakje of blikje.

Voordat ik begin met koken, zet ik altijd alles klaar op het aanrecht. Een grote pan, halfgevuld met water, zet ik alvast op het gas. Scheutje olie er in. Zout pas toevoegen als het water kookt, anders wordt de pan blauw, zegt men. Tegen de tijd dat het water kookt, ben ik klaar om de saus te bereiden.

Ik leg een paar winterpenen klaar om te raspen. Een bouillonblokje, rund of groente, los ik op in 300 ml gekookt water. Een blikje gepelde tomaten in blokjes en twee blikjes tomatenpuree maak ik open en zet ik klaar. Teentje knoflook, kleingesneden. Potje Italiaanse kruiden. Suiker. De fles rode wijn onder handbereik. Ik neem een glaasje om te keuren of het goede wijn is. O ja, het gehakt uit de koelkast. Ik begin met het raspen van de winterpenen.

“Pap, mag ik dat doen,” vraagt Lot.

“Ja, dat mag, maar doe voorzichtig. Denk om je vingers.”

“Ja, ja. Wat is dat?” Lot wijst op de maatbeker met gekookt water.

“Daar zit een bouillonblokje in. Dat maakt de saus lekkerder,” leg ik uit.

“O.”

Het water voor de pasta kookt. Ik doe een scheut zout in de pan. Hij wordt niet blauw. Ik breek een pak spaghetti van 500 gram doormidden en gooi het voorzichtig in de pan. Onze kinderen zijn nog niet zo bedreven in het draaien van die lange slierten met de vork in de lepel.

Zo, nu kan ik de saus klaarmaken. Scheutje olie in de wokpan. Knoflook even bakken. Dan het gehakt er bij en rul braden. Geraspte winterpeen er door en op hoog vuur goed rondscheppen. Tomatenblokjes en tomatenpuree, beste scheut rode wijn en bouillon er bij. Italiaanse kruiden en een schepje suiker om het zuur van de tomaten te neutraliseren. De saus ongeveer tien minuten laten pruttelen.

Als ik goed getimed heb, dan zijn de pasta en de saus gelijktijdig klaar. Meestal lukt dat. Ik giet de pasta af. Even laten schrikken onder de koude kraan. De tafel is gedekt. Geraspte kaas, water en wijn voor de liefhebbers. Wij hebben de gewoonte om pas te beginnen met eten als iedereen heeft opgeschept en op de billen zit. Dat duurt een paar minuten.

We hebben net de eerste hap in de mond, als Lot vraagt:

“Pap, wat is eigenlijk een miljoenblokje?”

De spetters rode spaghettisaus vliegen over tafel, als wij het uitproesten. Gelukkig lacht Lot zelf het hardst. Ze heeft er een hekel aan om uitgelachen te worden.