Over mij

Mijn foto
Groningen, Netherlands
Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.

vrijdag 15 maart 2013

Smiley (2): Een blik op de toekomst van kamperen


Lees eerst de eerste Smiley-column.


“Pap, mogen we onze zomerjas aan? Het is best lekker weer.”

“Ja, dat is goed. Vergeet dan niet je button van je winterjas af te halen en op je zomerjas te spelden. Anders mag je straks niet naar binnen.”

“Oké.”

Voor de meivakantie hebben we zonder al te veel moeite een leuke, rustige camping kunnen vinden. Een camping toegespitst op onze wensen. Als vijftigplussers hebben we de tijd van het gekruip in een tent, het ’s nachts in de kou honderd meter naar de toilet moeten lopen en het constante lawaai van spelende kinderen om ons heen wel gehad. Onze luxe caravan is van alle gemakken voorzien. We nemen als het ware ons thuis met ons mee. Dat is een geruststellende gedachte.

Onze eigen kinderen gaan al jaren niet meer met ons mee. Gelukkig zijn er tegenwoordig overal campings te vinden voor kinderen in alle leeftijdscategorieën en voor de meest uiteenlopende interesses en behoeften. Ook een geruststellende gedachte.

Naast de vele campings is er in Europa ook opvang beschikbaar voor de allerkleinsten, de baby-dump. Voor peuters en kleuters zijn er de kinderboerderijen. Onze meiden zijn nu tieners en hebben in de afgelopen jaren al een survival-camping , een disco-camping en een chill-camping bezocht.

Dit jaar gaan ze iets nieuws proberen. Ze zitten beiden in het examenjaar van het VWO. Een drukke tijd voor ze. Ook zij hebben deze vakantie behoefte aan rust. We hebben een camping gevonden waar ze, naast uitrusten, zich kunnen voorbereiden op hun eindexamen.

“Meiden, opschieten nu, anders mis je je trein nog.”

“Ja, we komen.”

Zoals altijd brengen wij ze naar het station om ze uit te zwaaien en een goede tijd te wensen. De treinen naar de verschillende campings staan klaar. Die naar de disco- en de games-campings zijn het drukst. Het perronpersoneel helpt een handje om alle kinderen de treinen in te krijgen.

De trein waar onze meiden in moeten is relatief rustig. Ze hebben zelfs nog zitplaatsen. Als na het fluitsignaal de wagons langzaam op gang komen, zien we hun blonde haren uit het raam wapperen. We zwaaien. Op de achterkant van de nu snel in de verte verdwijnende trein, lezen we de bestemming. Een vaag gevoel van herkenning en herinnering maakt zich van mij meester. Maar ik kan er niet de vinger op leggen.

Concentratie-camping ‘De Goede Toekomst’.

4 opmerkingen:

  1. Knap geschreven, maar laat het fictie blijven alsjeblieft.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat hoop ik ook. Misschien schrijf ik nog een deel 3 hoe het anders kan. Ik schrijf dit soort toekomstbeelden om me zelf aan het denken te zetten.

      Verwijderen
  2. Oeh! Ik dacht even dat het echt was, goed geschreven dus!

    BeantwoordenVerwijderen