Over mij

Mijn foto
Groningen, Netherlands
Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.

donderdag 1 december 2011

Blindedarm

Ik denk dat ik droom. Het is geen nare droom, maar wel een beetje een rare. Ik lig in een groot bed. Ik kijk wat om me heen. Ik zie van alles, maar het dringt niet echt door. Mijn oren suizen. Ik hoor geluiden, maar deze lijken van ver te komen. Licht, wit licht, doet me zeer aan de ogen. Ik blijf maar gewoon lekker liggen en verder dromen.

Dan hoor ik een bekende stem: “Volgens mij komt hij bij.”
Is het dus toch geen droom. Ik probeer me een beetje om te draaien, maar een steek in mijn buik doet mij weer terugvallen op mijn rug. Dat doet pijn.

“Is alles goed gegaan?” Vraagt de bekende stem.
“Jazeker, geen complicaties.”
Die stem komt van de andere kant van het bed. Daar staat een meneer met een witte jas aan en een raar apparaat om zijn nek.

Van Mommy en Daddy krijg ik een cadeautje. Het is een doosje met cowboytjes en indianen. Leuk. Maar nu ben ik moe. Het liefst wil ik slapen, maar ik moet opeens nodig naar de wc. Uit bed stappen lukt wel met een beetje hulp. Ik krijg een badjas over mijn pyjama aan en iemand ondersteunt me met een hand in mijn nek. Ik loop nog wel wiebelig, maar het gaat.

In de wc ben ik plotseling alleen. Nou ja, dat geeft niet. Ik ben al drie en kan heus wel alleen plassen. Staande plassen gaat me normaal best goed af, maar nu ben ik nog te duf. Voor de zekerheid ga ik toch maar zitten. En dat is maar goed ook, want ik moet poepen. Als ik klaar ben en Mommy wil roepen, merk ik dat ik per ongeluk in mijn badjas heb gepoept. Deze heb ik vergeten omhoog te doen. Mijn pyjamabroek heb ik keurig naar beneden getrokken. Het zweet breekt me uit. Ik vind dit heel erg en schaam me rot. Gelukkig is Mommy snel bij me en trekt de badjas uit.

Terug in mijn bed, denk ik dat ik deze gebeurtenis wel nooit zal vergeten. Ik vraag me af wat Mommy met de vieze badjas heeft gedaan. Ze zal hem toch niet aan die meneer met de witte jas hebben gegeven? Hopelijk heeft ze hem ergens stiekem in gestopt. Ik moet maar proberen er niet meer aan te denken.

7 opmerkingen:

  1. dat je dat zo haarscherp bijblijft, mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja vreselijk! Wel raar dat ze je niet, zo direct na de operatie, op een potje gezet hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik was 3 jaar. Herinnering is een mysterieus fenomeen. Misschien was het de volgende dag. Het moment dat het gebeurde en vooral hoe ik me voelde, staat me zeer helder voor de geest.

    Een twist in het plot: na de operatie bleef ik ziek. Bleek ik geen blindedarm- maar nierbekkenontsteking te hebben ;-(

    En de dokter heette Holland :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik begrijp goed dat je dit altijd hebt onthouden. Arm ventje.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vergeet nooit de "onaardige" kinderarts die drie keer misprikte en vond dat ik het niet op een brullen mocht zetten. Hij was jarig die dag en ons zaaltje moest voor hem zingen. Ik heb het vertikt.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Sommige dingen staan vlijmscherp op je netvlies of gebrand in je geheugen, om ook nooit meer te verdwijnen.
    Een ijsje nadat amandelen verwijderd waren, nog nooit zo'n pijnlijk ijsje gehad.

    @Ferrara, hahaha, dat had ik ook mooi niet gedaan!

    BeantwoordenVerwijderen