Flauw

Hannu-huh……
Lô-hôttt….
Het is niet eerlijk….
Mama, ik bedoel papa?! Hanne doet flauw!
Lot doet ook flauw!

Het gaat weer lekker. En altijd op de trap en altijd zo rond etenstijd. Moe van een lange schooldag plus NSO of spelen bij vriendjes. En nu dus fijn bij elkaar op de lip zitten en ons het bloed onder de nagels vandaan halen.

Onze dochters van zes zijn een eeneiïge tweeling. Ik ben er nog steeds niet uit wat de juiste term is: ze zijn een eeneiïge tweeling òf ze zijn eeneiïge tweelingen. Eigenlijk doet het er niet zo toe. Wij vinden dit niet zo belangrijk. Voor ons zijn het twee meiden met ieder hun eigenaardigheden, uiteenlopende interesses, verschillende karakters. Toevallig lijken ze op elkaar. Soms maken ze elkaar af. Maar vaak kruipen ze ’s nachts bij elkaar in bed als een van beide een nare droom heeft.

Eerlijk gezegd zijn we dit gedrag op de trap wel eens goed zat. Ik bedoel, wij hebben het ook druk gehad. We zijn ermee gestopt om in de gaten te houden wie straks na het eten in het zachte hoekje van het bad mag zitten, wie een boekje mag uitzoeken om voorgelezen te worden en wie aan de beurt is om de volgende morgen de deur van de auto open te maken. Dat moeten ze onderling maar uitzoeken. Vergeet niet, het zijn en blijven tweelingen en dus vier gelijke handen op twee identieke buiken. Daar kunnen wij echt niet tegenop.

Vandaag na weer een trapincident stond ik al op het punt ze terecht te wijzen, maar bedacht gelukkig een andere benadering.
Ik vraag: ‘wie doet er flauw?’
Het geijkte antwoord: ‘Lot doet flauw. Hanne doet ook flauw!’
Ik zeg: ‘kom allebei maar naar de keuken, nu!’
Ze volgen me naar de kast. Ik pak de grote pot zout en zonder verder na te denken strooi ik een beste scheut op beide hoofden. ‘Zo, nu zijn jullie niet flauw meer.’
De ruzie was opeens voorbij en we hebben met z’n vijven nog nooit zo gezellig gegeten.