Mijn Schuld

Ik voel me zó schuldig. Ik was zeer geconcentreerd en liet me afleiden door een onbelangrijke gebeurtenis. Ik kan me wel voor mijn hoofd slaan, maar dat is zinloos. Het kwaad is al geschied. Sven koopt er niets voor. En de hele wereld maar denken dat Gerard Kemkers Sven naar de verkeerde baan stuurde. Ik weet beter. Het is mijn schuld.

Na een vermoeiende, drukke dag in de voorjaarsvakantie ga ik er eens goed voor zitten. Benen op het bankje, kussen in de nek. Wat mij betreft mag het beginnen. Het is een paar minuten voor acht en Mart Smeets is al op het scherm. De tien kilometer voor heren. Ik mag er graag naar kijken. Het gevoel van de Amerikanen, watching grass grow, deel ik allerminst. Vanaf het eerste moment, de eerste rit, ben ik geconcentreerd aan het kijken. Dit zijn de mindere goden, maar het zijn de Olympische Spelen en er kan dus van alles gebeuren. En Zeus werd ook regelmatig uitgedaagd en te kijk gezet.

Na zeven ritten en twee dweilpauzes loopt het inmiddels tegen elven. De beurt is aan Sven Kramer om zijn favorietenrol waar te maken. Het enige wat hij moet doen is zijn directe tegenstander achter zich laten en dezelfde tijd rijden als tijdens het WK-afstanden van een jaar eerder. Daarmee verbetert hij de tijd van Lee en is het tweede goud binnen. Tijdens het eerste deel van zijn race ben ik niet helemaal gerust op een goede afloop. Maar na vijf kilometer straalt Sven zo een kracht uit dat ik opgelucht kan ademhalen.

Dan voltrekt zich het drama binnen een tijdsbestek van één ronde, zeg dertig seconden. Eén van mijn dochters komt slaperig de kamer in, na tien seconden gevolgd door mijn zoon. Ze zeggen dat mijn andere dochter in bed ligt te huilen. Maar zij staat plotseling ook in de kamer. Vanuit mijn ooghoek zie ik Sven de binnenbocht uitkomen en de wissel oprijden. Ik raak geïrriteerd door de aanwezigheid van mijn kinderen, sta op van de bank en wil ze snel de kamer uit bonjouren. Weg concentratie. Mijn vrouw roept nog: “Blijf zitten!” Ik zie Sven een zeer vreemde beweging maken, het lijkt wel of hij valt. Dan dringt de werkelijkheid tot mij door. Verkeerde wissel. Als ik rustig op de bank was blijven zitten, dan was er niets gebeurd. De komende vier minuten zitten we alle vijf in grote verslagenheid de rest van de rit uit.

Ik moet toch maar eens meedoen aan het programma “De Nieuwe Uri Geller.”