Klik op het plaatje om te luisteren naar deze live uitvoering, nr 244 in de Top2000 van 2012.
Dit stuk schreef ik eerder met de titel Ons Filosoofje.
Voor mij is dit zo verbonden met het nummer Sebastian van Steve Harley &
Cockney Rebel, dat ik het voor deze gelegenheid herhaal. Om dit nummer te
kunnen beluisteren heb ik gekozen voor een prachtige, vrij recente, live
uitvoering.
“Mama en papa, waarom heet ik Seb?”
“Wij vinden dit
een mooie naam. Die hebben we je gegeven toen je werd geboren. Eigenlijk heet
je Sebastiaan. En wij vonden Seb een originele afkorting.”
“Wat is origineel?”
“Dat betekent dat
er niet veel van zijn.”
“Wat betekent eigenlijk Sebastiaan?”
“Sebastiaan
betekent: man van Sebastia. Sebastia is een stad aan de zee. Sebastiaan is dus:
man van de zee.”
“Oh. Ik hou ook van de zee. Ik vind
Sebastiaan mooier dan Seb. Ik heet Sebastiaan.”
“Oké.”
“En waarom heb ik maar één naam?”
“Sebastiaan zegt
genoeg, daar hoeft niet meer bij. En trouwens, je heet nog Koster.”
“Oh.”
En Seb houdt
inderdaad van de zee. Toen hij één jaar oud was en wij op vakantie in Bretagne
waren, gingen we vaak naar een van de mooie strandjes aan de zuidkust. Hij kon
net lopen, maar we moesten hem al tegenhouden om niet zo de zee in te rennen.
Zonder op of om te kijken liep hij, na al zijn kleren uitgetrokken te hebben,
linea recta richting het water. Zonder enig besef van gevaar. Met slechts één
doel voor ogen. Zo snel mogelijk de zee in.
Twee jaar later,
Seb was drie jaar, waren we in de zomer op vakantie in Denemarken. Leuk,
dachten wij. Rustig land, veel water, een dagje Legoland. Maar Seb voelde zich
niet prettig. En op die leeftijd kunnen kinderen nog niet zo goed verwoorden wat
er aan de hand is. Wij hadden het idee dat hij last van heimwee had. Door het
licht in de tent sliep hij ’s avonds niet vóór half tien. Wij moesten echt
naast zijn bedje zitten om hem uiteindelijk rustig in slaap te laten vallen. Om
half zes ’s ochtends was hij dan weer klaarwakker. Elke ochtend hetzelfde
verhaal. Wij werden er haast moedeloos van.
Op één zo’n
ochtend ben ik maar met hem uit de tent gegaan en een eind gaan lopen. Over de
camping en dan langs het bos en de velden, die in serene rust de dauw
probeerden te verwerken. Fris en stil, alleen fluitende vogels, de sterren nog
net aan de hemel. Seb stapte kordaat met zijn korte beentjes over de weg. Hij
keek naar boven, alsof hij het universum nu al wilde begrijpen en de zin van
het leven doorgronden. Hij sprak toen de binnen ons gezin nog steeds
legendarische woorden:
“Ik ben Seb. Seb Sebastiaan Koster. Mens.”
ongelooflijk. Mooie ode aan het filosoofje!
BeantwoordenVerwijderenIndrukwekkend.
BeantwoordenVerwijderenMeesterstukje, ook nu weer.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig!
BeantwoordenVerwijderenAh, filosoof in de dop. Mens.
BeantwoordenVerwijderenJa kinderen..., en dan beweert men dat kinderen helemaal niets kunnen, niets weten. Seb weet het, dat weet ik weer.
BeantwoordenVerwijderenEen bijzonder kind, die Sebastiaan
BeantwoordenVerwijderenontroerend!
BeantwoordenVerwijderenDank voor de reacties. En nu, als vijftienjarige, bevaart hij de oceanen op een driemaster zeilschip. Can you imagine !
BeantwoordenVerwijderen