Over mij

Mijn foto
Groningen, Netherlands
Ik ben John Koster. Geboren in 1960 in Canada. In 1965 naar Nederland verhuisd. Getrouwd, 3 kinderen (zoon 1997, 2 dochters 2003). Eind 2009 begonnen met schrijven. Alle bijdragen op deze weblog zijn door mij, onder eigen naam of Papagoose, geschreven, tenzij uitdrukkelijk door mij anders vermeld. Mijn profielfoto is een afbeelding van een grote Canadese gans en is gemaakt door Andreas Trepte www.photo-natur.de bron: Wikipedia.

donderdag 28 augustus 2014

Ice Bucket

Wacht! Even terug naar de basis. Ik ben de draad kwijt.

Ik ben genomineerd. Niet voor de Nobelprijs voor de vrede. Niet voor de AKO literatuurprijs, of voor de titel dichter des vaderlands. Nee, voor wat eigenlijk? Als ik wil doneren, moet ik dan wel of niet een emmer met ijswater over mijn hoofd gooien? Ik dacht dat de bedoeling was dat je doneert en dan dus niet die emmer hoeft leeggooien. Ik zal het wel verkeerd begrepen hebben.

Een filmpje op Facebook van mij met ontbloot bovenlichaam zal er niet komen. Andere mensen moeten dat voor zichzelf uitmaken. En ik nomineer niet. Of ik doneer is mijn zaak.

Twee maanden voor ons trouwen, nu bijna 26 jaar geleden, overleed mijn schoonvader. Nog geen twee jaar daarvoor was de diagnose gesteld. ALS, Amyotrophic Lateral Sclerosis. Binnen de familie had niemand er van gehoord. De vooruitzichten waren slecht en dat is gebleken.

Mijn schoonvader heeft onze trouwerij niet gehaald. Natuurlijk had hij er graag bij willen zijn, maar het ging niet meer. Hij was niet bang voor de dood, maar zijn grootste angst was dat hij door verstikking zou sterven. ALS tast de spieren aan, veroorzaakt door degeneratie van het zenuwstelsel. Bij hem begon het met slecht lopen. Moeilijk slikken, ademhalen en praten.

Op het laatst zat hij in een rolstoel en communiceerde met ons via een klein apparaatje. Met één vinger typte hij woorden die op een smal strookje papier werden afgedrukt. In de nacht van 10 oktober is hij rustig ingeslapen. Het was goed zo.

ALS is een rotziekte. Er is veel geld nodig voor onderzoek.

Een aantal jaren geleden schreef ik dit gedicht.


Pa

Dag pa,
ik heb een belangrijke vraag.
Hoe zou je het vinden
als ik met je dochter
trouwen ga?

Gekluisterd
aan rolstoel en bed.
Zijn lichaam dat,
door ziekte gebroken,
naar zijn heldere geest
niet meer luistert.
Verdriet.
Onuitgesproken.

Zijn ogen spreken.
Plezier.
Het antwoord verschijnt,
met één vinger
zorgvuldig getypt,
op een flinterdun
wit strookje papier:

ik vind het goed ik mag je graag.


(c) Het gedicht 'Pa' is gepubliceerd in de gedichtenbundel 'Magische blaadjes'; uitgeverij Boekscout.nl

1 opmerking:

  1. ALS is inderdaad een vreselijke aandoening. In mijn loopbaan een aantal mensen verpleegd.
    Deze idiote hype moet wel extra hard binnenkomen. Waarom niet gewoon doneren, zonder die malle poespas. De posters in de bushokjes zeiden meer dan een bak ijswater.
    Ontroerend gedicht.

    BeantwoordenVerwijderen